Welsh and Celto-Saxon Kings Protecting Glastonbury (and the religion of the Culdees)

A Chapter taken from our booklet on Celtic Ecclesiology, the Married Abbots and Clerics of the Orthodox Culdee.

Full text is found at https://celticorthodoxy.com/2017/05/glastonbury-married-cleric-monks/

Welsh and Celto-Saxon Kings Protecting Glastonbury

Peace to their shades! the pure Culdees
Were Albyn’s earliest priests of God,
Ere yet an island of her seas
By foot of Saxon monk was trod.
– from Thomas Campbell’s “Reullura”

In accordance with the British predecessors the early Saxon Kings are well recorded as protecting the independence of Glastonbury. In AD 712 King Ina married Guala, the Welsh representative of the last king of Wales, Cadwalader. He had made it law that both Royal houses should only marry the other (so both lose their recent identity to be one back with their original True Israel Goth/Scythian tribe). From then forward the Nobles and the people are known as Celto-Saxon.

Further background on the subject of married Monks may be gleaned from information on the last several Saxon Kings (who were all Monks of Glastonbury Abbey):

Król Athelstan był mnichem w Glastonbury przez ostatnie trzy lata swojego życia i przez ten czas był siedzibą jego dworu.
Król Edmund zastąpił swojego brata Athelstana i wstąpił do Glastonbury również jako mnich. Często zatrzymywał swój dwór w Glastonbury i wypędzał St. Dunstana z jego dworu, aby później nie tylko wpuścić go z powrotem, ale i wybrać na opata. Dunstan nigdy nie usunął żadnego z żonatych księży, chociaż pozostawał w celibacie. Król Edmund został zamordowany w 946 w pobliżu Glastonbury.

Jego syn, król Edwy, (jak na liście królów i królowych Anglii Haydna wypowiedział najostrzejsze słowa przeciwko St. Dunstanowi, zgodnie z męką Edmunda?) I że ten król nie tylko go wygnał, ale także wyjęty spod prawa St. Dunstan, zmuszając go do ucieczki na dwór swego krewnego Arnulfa, hrabiego Flandrii. Tam wstąpił do klasztoru benedyktynów w Gandawie. To był początek nowej szkoły św. Dunstana jako benedyktynów. W ciągu dwóch lat król Edwy zmarł, po tym, jak duża część Anglii zbuntowała się przeciwko niemu i ogłosiła Edgara królem.

A charter of (Celto-Saxon / Royals who married into Celtic family) King Inna of England described our ancient See as,

Ecclesia Britannia prima, et fons et origo totius religonis. (Pierwszy kościół w Bretanii, źródło i pochodzenie wszystkich religii.)

It was in 725 AD that King Inna of England carried his charter with Glastonbury to Pope St. Gregory II at Rome, who confirmed this independence not only to be valid, but to be for all successors for perpetuity. (He was not the first of course, as this was re-iterating what his predecessors had elaborated.)

Within this charter King Inna recognized all past rights of Glastonbury from all his predecessors (see document 130 Saints before Augustine in Britain for many references to earlier decrees of Kings). King Inna again reiterated the many exemptions and rights of the Glastonbury Monks (Culdees) In relation to the matter of Papal Apostolic Succession, it is relevant that they had re-ratified the independence of Glastonbury from all Bishops.

One example of predecessors was well known by the exploits of the Archbishop Saint David of Wales (consecrated at Jerusalem) had codified into the monumental cathedral which stood from 546AD till the destruction by King Henry VIII, his pillar and brass tablet remained standing. The tablet is preserved to this day in a good state. It reads (as Sir Henry Spelman described in his book “Concilia”) “The first ground of God, the first ground of the saints in Britain, the rise and foundation of all religion in Britain, and the burial place of the Saints.”)

King Arthur, and many other Saintly Royals and Priests were buried at Glastonbury. Part of this tradition is recorded in the lives of the Culdees’ Saint Patrick and Saint Columbanus.

John of Glastonbury and William of Malmesbury had access to the vast libraries of Glastonbury Abbey (larger than Constantinople) that were later burned by Henry VIII. Before these were destroyed, it was accepted the world over to be indisputable factual records that King Arthur was descendant of Joseph of Arimathea. These two scholars had copied the genealogy of King Arthur back go Joseph of Arimathea as,

Helaius, Nepos Joseph, Genuit Josus, Josue Genuit Aminadab, Aminadab Genuit Filium, qui Genuit Ygernam, de qua Rex Pen-Dragon, Genuit Nobilem et Famosum Regum Arthurum, per Quod Patet, Quod Rex Arthurus de Stirpe Joseph descendit.

(more manuscripts aso confirming the Joseph of Arimathea story may be found at https://celticorthodoxy.com/2019/12/numerous-ancient-manuscripts-confirming-st-joseph-of-the-sanhedrin-founded-the-british-hebrew-priesthood-at-glastonbury-in-36ad/)

Król Edgar w X wieku również ponownie ratyfikował niepodległość Glastonbury. Jednym z praw jest to, że wszyscy Opaci z Glastonbury są wybierani z własnego grona mnichów. Jeśli chodzi o liczne przywileje, prawa i immunitety przysługujące mnichom, najpierw spowodował, że został potwierdzony na synodzie biskupów i szlachty zgromadzonych w Londynie, a następnie wysłał ich do Rzymu, gdzie zostały również potwierdzone bullą papieża Jana Trzynastego. .

Król Edgar, w tym samym roku swojej koronacji, wybrał św. Dunstana na arcybiskupa Canterbury. Św. Dunstan wraz z królem starali się wprowadzić benedyktyński monastycyzm w całym państwie. Mnisi benedyktyni również mieli zwyczaj trzymania żon (chociaż osobno w czasie sprawowania liturgii Bożej). Podczas swojego panowania napisał jeden z największych Kart dotyczących praw opactwa Glastonbury równych królowi w Glastonbury, a także kilka przywilejów za granicą. (statut jest cytowany poniżej) Edgar został pochowany w opactwie Glastonbury.

W swoich statutach opisał Glastonbury jako pierwszy kościół w królestwie zbudowany przez uczniów Chrystusa. Nie tylko potwierdził wszystkie przywileje i darowizny poprzedników, ale także zadekretował, że liczne dotacje zostaną rozszerzone na ich poprzedników na całą wieczność.

Kilku jego poprzedników przyznało opactwu m.in.król Edward, Alfred, Kentwyn, Ina, Cuthred, a nawet Avarigus, który przyznał dwunastu oryginalnym skórom bez podatku na zawsze.

Zwolnił ich z wielu ciężarów, obowiązków, datków i poddań; i dał im prawo i władzę do otrzymywania grzywien, karania złoczyńców i cieszenia się ich ziemią tak wolną od wszelkich roszczeń jak jego własna, zwłaszcza samo miasto Glastonbury. Te przywileje w statucie są więc nazywane Burghbrice, 100soena, Athas, Ordelas, Infangentheofas, Homsocna, Frithbrice, Foresealle, Toll i Teame.

W statucie króla Edgara opactwo mówi się, że jest „pierwszym kościołem w królestwie zbudowanym przez uczniów Chrystusa” (Conybeare's Roman Britain, str. 254). W 963 Edgar nadał temu opactwu majątek Stoure, alias Stouerminster i dwadzieścia hydów ziemi więcej w innych miejscach. Edgar nadał temu opactwu kilka przywilejów; niektórzy przekazali Opatowi i jego mnichom więcej ziem, a niektórzy poszerzyli swoje przywileje. To datowane na Londyn w 971 roku dodaje do przywilejów nadanych przez jego ojca, króla Edmunda, Sorama i Sacama, na Strond i Streame, na Wode i Feld; to znaczy wolność rozstrzygania zarzutów i poprawiania przestępców na brzegu morza lub na rzece, w lesie lub na polu, nad ziemią i pod ziemią. Setki, co było przywilejem sanktuarium w granicach stu; Słowo Galle, które oznacza przywłaszczenie sobie każdego ukrytego skarbu znalezionego na ich terytoriach; Forestall, to znaczy przechwytujący dostawy na ich rynek; i Bufan, Corderran, Bencoderan, Flemeneferde, Hamsoena, Grith Brice i Fridishire to inne warunki franczyzy dla Monks na czas nieokreślony. Prawa te obejmowały jedyny przywilej mnicha, który spotkał każdego złoczyńcę udającego się na szubienicę w dowolnej części królestwa, mógł wyrwać go z rąk egzekutora i udzielić mu ułaskawienia. Co więcej, król Edgar tym statutem zwalnia ten klasztor i parafie Street, Mireling, Budicle, Shapewick, Sowy i kilka kaplic w tych parafiach, a mianowicie te z Beckery, zwane Little Ireland, Godeney, Mortinesey, Ferramere, Padonberge i Adredery, z jurysdykcji zwyczajnej biskupa, z wyjątkiem niektórych rzeczy, z salwą do Kościoła Rzymu i Canterbury.

Hugh Paulinus de Cressy wspomina o innym statucie króla Edgara do opactwa Glastonbury, w którym między innymi przyznał, że:

„Mnisi zawsze powinni być wyborcami własnego Opata, który miał być wybrany z ich własnego ciała. Z tego względu, że jeśli najmłodszy i najniższy ze wszystkich ich zgromadzeń byłby zdolny, nie powinni uciekać się do opata za granicą; ani wtedy ”, nie powinno się im narzucać żadnego bez ich prawa; tylko on zastrzegł sobie prawo powierzenia pastorałowi lub pastorałowi wybranemu. Znowu, że wszystkie kontrowersje, zarówno w sprawach świeckich, jak i kościelnych, powinny być rozstrzygane na sądzie opata. Podobnie, że biskup Wells (ordynariusz Somersetshire) nie powinien sprawować nad nimi żadnej jurysdykcji, aby powoływać ich kapłanów na swoje synody, zawieszać któregokolwiek z nich z urzędu Bożego itd. Te karty przywilejów, wraz z wieloma innymi świeckimi immunitetami, sprawił, że najpierw zostały potwierdzone na synodzie biskupów i szlachty zebranych w Londynie, a następnie wysłał je do Rzymu, gdzie zostały również potwierdzone bullą papieża Jana XIII ”.

 

Jeden, jeśli nie oba, te czartery. Król Edgar przeniósł się do Glastonbury; aby było ono wiecznie ważne, on, oddając go, złożył berło na ołtarzu Najświętszej Maryi Panny, razem ze statutem; które berło było dziwnie zrobione z kości słoniowej. Następnie kazał pociąć wspomniane berło na dwie części, a przynajmniej niektórzy następni Opaci powinni je sprzedać lub oddać, z czego połowę zostawił u opata, a drugą połowę zatrzymał sam. Zrobił to w czasach Aelfharda, lub, jak pisze pan Willis, Aelfstanusa, opata, oraz w piętnastym roku jego panowania, czyli w roku Chrystusa 974.

Opat Henryk z Blois (1098/9 8 sierpnia 1171) [syn córki Wilhelma Zdobywcy] uzyskał od kolejnych królów i papieży, których przeżył, potwierdzenia wszystkich posiadłości i przywilejów Glastonbury; te potwierdzenia zostały dokonane przez papieży Innocentego II, Aleksandra III i trzech królów, Henryka I, Stefana i Henryka II.
W przywileju Henryka II (1185) na odbudowę Glastonbury nadał mu styl:

„Matka i miejsce pochówku świętych, założone przez samych uczniów naszego Pana”.

 

W Niemczech król Ryszard I został wzięty jako zakładnik przez księcia Leopolda Austrii i nie został zwolniony, dopóki nie zgodził się na przyłączenie opactwa Glastonbury do swojego kuzyna, Savaricusa, który był arcydekonem z Northhampton. Uczynił go biskupem Bath and Wells i ostatecznie sprawował oszukańczą władzę nad Glastonbury.

W Speeds Chronology of England Karta Henryka II została ponownie potwierdzona przez króla Edwarda III w jego statucie opactwa Glastonbury.

Jego ojciec, Edward II, zrobił to samo 12 listopada 1313 roku w Westminsterze. Tekst w Calendar of Charter Rolls of Edward I and II brzmi: Inspexiumus i potwierdzenie statutu Henryka II, datowanego w Westminster, na rzecz opata i klasztoru Glastonbury (oryginalny rękopis: Monasticon, tom I, s.62. )

Fragment z przypisem w języku angielskim:

NUM. CXXXVI.

De Cranemere. Tamże. pag. 597.

Henricus, rex Angliae, Arnulfo camerario, et omnibus baronibus de Sumerseta, Salutem. Sciatis, me concessisse Herliwino, abbati de Glastingeberia, terram de Cranemere, liberam et quietam tenere et defendere contra me, pro tribus hidis terrae, sicut pater meus concessit Hardingo de Wiltona. Teste Ur de Abbetot et Rogero capellano apud Westmonasterium.

NUM. CXXXVII.

Charta Regis Henrici II. Super restaratione ecclesiae Glastenburiensis, totius Angliae et orbis christiani antiquissimae, cum in minibus ejusdem registens in cineres fuisset redacta. Wilkins. Concilia. vol. 1. str. 489.

Henricus Dei gratia rex Angliae, dux Normaniae, Aquitaniae, et comes Andegaviae, archiepiscopis, episcopis,

Quantum ad Septem ecclesias. Od ponad czterystu pięćdziesięciu lat toczył się spór między mnichami z Glastonbury a biskupami diecezji, dotyczący jurysdykcji nad tymi parafiami, które później tworzyły archidiakonat Glastonbury i do dziś nazywają się jurysdykcją. z Glastonbury.

Siedem parafii wymienionych w karcie zwolnienia króla Iny, anno 725, to Sow, Brent Merling, Schapewick, Street, Budcaleth i Pilton; statut króla Edgara, anno 971, wymienia tylko pięć z tych parafii, pomijając Brenta i Piltona. Karta Henryka II, 1185, wydrukowana w Historii Glastonbury, str. 129, wymienia siedem kościołów, jak w statucie króla Iny, i to samo, z wyjątkiem Brenta, którego pominięto, a zamiast tego wstawiono Dicheseat.

Ale tak naprawdę siedem kościołów, do których twierdził archidiakon Wells z jednej strony, a opata i mnichów z drugiej, to te wymienione w statucie króla Henryka, a pozostałe trzy kościoły Piltona, Pennarda i Ditcheta wróciły do archidiakon z Wells i archidiakonat z Glastonbury było kontynuowane w siedmiu parafiach wymienionych w tym statucie. Niezależnie od tego, zarówno Pilton, jak i Ditchet są wymienione w zakazie wysłanym do biskupa z 1319 r. Jako należące do jurysdykcji opata i klasztoru, kiedy to z rejestrów jest najbardziej oczywiste, że Pilton był wówczas szczególną jurysdykcją należącą do precentor Wells, tak jak jest teraz; a Ditchet był wówczas pod jurysdykcją biskupa i archidiakona Wells, tak jak jest do tej pory. -Łucznik.

W roku 944 król Edmund napisał statut dla Glastonbury i ich opata St.Dunstana, nie tylko potwierdzający wszystkie przywileje i darowizny przyznane poprzednio ich poprzednikom, przez jego przodków, króla Edwarda, Alfreda, Kentwyna, Inę, Cuthreda i innych. , ale zwolnił ich z wielu ciężarów, obowiązków, składek i poddań; i dał im prawo i władzę do otrzymywania grzywien, karania złoczyńców i cieszenia się ich ziemią tak wolną od wszelkich roszczeń jak jego własna, zwłaszcza samo miasto Glastonbury. Te przywileje w statucie są więc nazywane Burghbrice, 100soena, Athas, Ordelas, Infangentheofas, Homsocna, Frithbrice, Foresealle, Toll i Teame.

Król Egelred lub (jak inni go piszą) Ethelred, drugi syn króla Edgara, podarował Sigegarowi, a następnie opatowi, sześć hydów ziemi w Anstancliff, jeden hyde w Sitebeorge, mannoui w Pucklechurch zawierający trzydzieści hydów ziemi i dom, który on kupiony za czterdzieści marek złota w Wilton.

Król Edmund Drugi, zwany Ironside, syn króla Egelreda, śmiertelnie ranny przez zdradzieckiego księcia Edricka, w 1016 r., Przekazał temu opactwu siedemnaście hydów ziemi i jego ciało, które miało zostać tam pochowane.

The Saxon Kings continued a tradition of protecting the Culdees’ institutes even across Europe. This included the Frankish descended Kings (i.e. Saxony / Bavaria / Carolingian Italy House of d’Este Guelph Brunswick) protecting the most important academic institutes on the Continent (like the Columban institutes of Luxeuil Abbey, St Gall & St Othmar’s Switzerland). The English lines of the Saxon Kings in Britain included some detailed protections of our institutes (like Glastonbury) which spanned more than 1,500 years of recorded history. The continual protections were evident as many important marriages of the English Royals were with the Scottish (Celtic) Royals. For example princess Maud of Scotland, daughter of King Malcom III was Queen of England and Duchess of Normandy at the same time. Her heirs included the Chiefs of the House of Anjou, whose Empire included the Kingdom of Jerusalem. Eleven successive Kings of Jerusalem were direct house members of the Anjou (Angevin) Dynasty of France and of England’s Culdee New Jerusalem headquarters. The Angevin King Richard was kept hostage by the Austrian Duke Leopold until a special prisoner exchange was deal was met. In exchange for his successors the Duke (later Emperor) Otto IV of Brunswick, Henry of Brunswick and also the Abbice of Glastonbury, these were given to the Imperial house of Germany in exchange for King Richard’s release. This tyrannical Emperor of Germany Henry VI had died in 1197 and so Richard (who was heir of the Electorate of Arles) placed his vote for these Guelph princes to become the next Emperor. After many attempts by Otto IV’s uncle (King Richard) to secure a marriage with the Scottish Royal House (to become King of Scotland) he had re-arranged his commitments to Brunswick by making all to fall back to Otto IV as the Angevin heir, by making him the Duke of Angevin Aquitaine and the Count of Poitou in 1196. At the death of King Richard in 1197 a false Regency of Angevin was presided over by King John who was at war with France. In 1198 two of the Heirs and owners of the Angevin estates (Henry V Count Palatinate on the Rhine, Duke of Brunswick, and Henry of Winchester Duke of Brunswick) came to England to dispute King John for their rightful place in the Angevin Empire. However, this came to no avail. A peace treaty with France recognized King John as the heir of the Angevin Empire estates (although disputed by the House of Brunswick even till the last Capetian King was killed in the French Revolution, in the Brunswick Manifesto who claimed to raze Paris to the ground, lining up all civilians for a military execution if they continued to dishonor their rightful King/ally/ Rival Capetian house, who had made the Duke of Brunswick the rightful commander in chief of all the French Military, which Napoleon had defeated). So it also was just a French false construction in 1200AD when a peace treaty was made with King John all to counter balance the power against the then elected Emperor Otto IV in 1198.  Also France tactfully predicted King John could not hold together his estates, and we all witnessed this epic collapse of the Angevin Empire (from Jerusalem to England). The proof the protest has continued is shown in several treaties, battles and wars that have come up within the last 100 years. Among these also a mark of sovereignty of this line has been continued as Brunswick continues to bear the French Coat of arms as the primary two shields in the smaller version coat, the two lions on a red shield. This holds in international law enough to suffice the maintenance of this Angevin and Aquitaine inner-house struggle as a Capetian rival house. Otto IV of Brunswick held the main estates of the Angevin Empire, and had a pledge of King Richard to give the rest to the other sons of Henry the Lion who came to his aide, giving their lives to the Hohenstaufen Tyrant in exchange for his freedom. However these efforts came to no avail as war with the smaller areas of France were unwinding with King John winning a treaty with the rival Capetian line who are today’s Kings of France.

The last real Angevin ruler then remains to be Henry II of England. He was father-in-law of Henry the Lion of Brunswick, and had long battled to retain headship of the Angevin Empire as a rival branch of the House of Capet, often in war against France, as allies with Imperial Germany. It does stand today all of these other branches are required to remain in subordinance to Europe’s oldest Royal House(Saxony Brunswick Imperial line) for the continuation of the House of the Angevin-Britain-Saxony-Jerusalem Empire). Brunswick maintains that the Capetian house is junior on several lines, including the Carolingian branches. So the highest claims to the crowns of Europe (and Jerusalem) are continued to this day.

At the heart of that struggle for the Angevin Empire was the Abbice of Glastonbury. Emperor Henry the VI, to only release Richard in a conditional exchange for the two Dukes of and the control of Brunswick. It was a first time ever transaction of such for Glastonbury. It was to make his kinsman Savaricus the Bishop of Bath and Wells, and to annex the Abbotship of Glastonbury to that Bishoprick. This returned back to the local Clerics quickly after this Hohenstaufen Tyrant was defeated. A witness of this continuance with the local true Culdees was evident in the historical records of the exploits of the last Cleric Lord Prior of Glastonbury John Nott. He resisted Henry VIII, refused to sign his act of supremacy, and petitioned the next two monarchs to let this abbice continue to his heirs.

We know the Culdees themselves were under the most impervious of protections by the next successive Kings of England, as well as those of their Local lords. For example, the King Henry O’Neill, King of Tyrone, was declared “the Chief of the Irish Kings” by Henry VII. The O’Neils also being the primary line of the Abbots of Iona Scotland and the Scottish Royals (of the Red Branch).

The many layers of Celto-Saxon Royal protections have many books published on their own. Each of the many areas deserve a books of their own and should be noted as one of the highest supporting factors of God’s covenant work in the earth as He promised to provide to the seed of David, David’s Throne(see Stone of Scone), the seed of Levi (see Welsh Pedigrees of Saints and studies on the Irish Royal history), and  the numerous books covering the Birthrights of the House of Joseph in Ephraim(England) and America (Manasseh) Anglo-Saxon German and Kindred peoples.