On Celtic Married Clergy and Monastics

Szerzyć miłość

Culdees’ Abbots, Priests, Monks and even Nuns were married in purity with periods of separation for their courses of services.

 

 

by Rev Dr Stephen MK Brunswick

This topic is validated by the records of Rome in protest against married Celtic Clergy being repugnant to their tradition (although the East also practiced it). However this article takes it a step further to prove it was the norm among the Monastics (including their leadership, the Abbots). We’ll get into not only the records demonstrating the marriages of the Monks and Abbots, but also the confirmed hereditary succession of the Abbacies to the kinfolk (family) of the founder. Such marriages were recorded into recent centuries in the institutes of the Black Friars at Armagh Ireland, proving the most independent Culdee practices (such as married priests, monks & clergy) remained there through the 15th Century when the Annals of the Four Masters were written. As this was also around the time of the full blown Reformation, the Neo Culdees took on other forms surrounding the church, while using the same authorized Orthodox liturgy (while not in communion with the Bishop of Rome).

Most of the world believes there was no resistance after the military subjugation was achieved under the authorization of the Papal Bull Synod of Cashel in 1172 A.D., but that could not be further from the truth. St Andrew’s and St Joseph’s Orthodox Church of the Culdees demonstrates 2,000 years of protected local practice that never was conquered. Some of this only recently is being recognized, restored and expanded. While many Clerics being non-combative (unlike those under the protection of the O’Neills of Armagh, Knights of the Scarlet Thread etc), these did enjoy the rank and position of our hundreds of Celtic churches across the continent Europe established and recognized as Celtic churches to this day, had no problem co-operating under for example the Benedictine order, which welcomed  a plethora of traditions and were orthodox with the East in good standing from before and after the Great Schism.  For the married clergy topic, the historian Venerable Bede made several such complaints. St Bernard had complained “they would allow no person to be promoted to the bishopric, excepting such as were of their own tribe and family.”

The Annals of the Four Masters (among other Irish Annals) show very long tables of the Coarbs of the Culdees. Several of these would be actual children, and others only spiritual children (see Appendix for the comparison document). Numerous Bishoprics(AKA Abbacies) of the Culdees could demonstrate a very long family succession. Several of these are recorded as passing down from father-to-son for upwards of 400 years unbroken, and the general practice demonstrated to be maintained for more than 1,000 years for all of Ireland. These same Irish Culdee founders went on to head other institutes as chief Abbot. For example at Glastonbury England(St Patrick) or at Iona Scotland(Columba), and so in these nations their successors are carefully listed (ie in the Monasticon and many others). These remained at least loosely compliant to those well established Irish rules of Culdee Monastic Coarb succession (ie of the family ties of the McNeil family as Abbots of Iona continued, and those leaders of Glastonbury predominately continued to be family of the line of St. Joseph of Arimathea for Glastonbury, as long claimed from the Welsh lines which continued in the Saxon and Norman intermarried branches also).

Rome’s complaints about this succession of the married clergy to their children are rampant. Papal Romists would love people to be unclear about the truth in this area, so this booklet was put together to set the records straight, at least as far as the ancient historical practices of the Celtic church. You’ll learn from this document that without a doubt, the most striking contrast between the Culdees and the church of Rome was that the Abbacies, Monestaries, Cathedrals (Bishoprics) and other churches were passed down hereditarily. You will also find today’s so-called “Orthodox” may also have things a little unorthodox compared to the older Orthodox quotations. The Bishopric of Armagh was often lambasted by Romists for the fact they (The great Primate See of Ireland, a Culdee independent establishment) could count at least 15 generations of it passing down hereditarily (father to son). However that’s just complaints from a dissenter. They hate to admit as our Culdee Irish annals demonstrate, it was in all the Irish churches the rule, and is clearly recorded to be practiced for more than 1,000 years.

The inheritance of an Irish(Culdee) Coarb was the rule that the next successor Abbot must be of the family (often called race or tribe)of the original school of the founder. In some circles this would mean taken from the local Clan or people. However in many cases it was literal father to son transmission. Often these didn’t even need to be ordained or consecrated into the office, as it was the law of the Coarb, and these ruled their dioceses with full support of the local and wider Celtic Culdees’ church.

There were many early Culdee founders of Glastonbury(St Joseph of Arimathea, St Patrick,  St Benigus of Armagh, St Columba, St David to name a few). The heritage of the Culdees, including the succession practice continued to be by blood at Glastonbury.  Glastonbury remained one of the most important Ecclesiastical Sees of the British nation, and so it was embedded with the Royal bloodlines. So many of the Royal families were Monks, and so thereby had a Culdee compliant influence. The earliest bloodlines of the first Culdees, as mentioned (for example Joseph of Arimathea or his great great grandson King Arthur of Wales) who were descendant of the Biblical Celtic/Galilean Judean house could pass down the inheritance via the female or male lines. These married with the earlier Judean (Zarah and Pharez lines) known as Irish and Welsh families who founded Glastonbury. The blood line passed down also when they intermarried with the Saxons(Scythian tribes of Israel), and also passed down when these intermarried with the Norman(Sicambrian tribes of Israel), keeping the original bloodlines going still with strong fresh stock of their kindred nations of the religion descending from the true Israel of God. In the rule St Benedict ordained (Rule, lxiv) this right was basically guaranteed, as it was defended by numerous monarchs, and Culdees’ church councils, that this rule of the Order of St Benedict should be followed ensuring that the Abbot should be chosen “by the general consent of the whole community, or of a small part of the community, provided its choice were made with greater wisdom and discretion.” The community being the Monks and families of the Monks themselves, of the local body. That is reiterated more precisely in the subsequent charters that guaranteed the same. The bloodlines of the Culdees were then protected, rather than have some foreign Romish superior installed (as was upheld as the rights of Glastonbury in dozens of charters). St Benedict’s order predated the great schism, and most agree is an Orthodox order. These rules provided a grace for the Culdees’ laws to continue, thus ensuring the Abbots were selected from the wider family ties in the region of the Abbey. This is exactly what was complained of by the Roman areas who didn’t have such pure strong ties to their origins, but would install unknown foreign Roman educated secular priests.

In this booklet we dive into several pieces of evidence that show married Clergy and even married Abbots and Monks (although with periods of separation) were commonplace. As the Culdees had a strong allegiance to the Scriptures, it makes sense why marriage was so central. The Bible tells us that marriage is a requirement for anyone to be an elder in the church, and of the priesthood:

Saint Paul the Apostle (Saul of Tarsus) was a validly married Pharisee himself, a son of a Pharisee who also kept this law blamelessly. He wanted all to be like him (married although consecrated dedicated to Christ, which will have periods of separation “for a time, that ye may give yourselves to fasting and prayer” 1Cor 7:5) Especially separate during the required ceremonial purity during priestly courses at the temple, or for seasons during ministry at the Hebrew altars around the world). As a Benjamite (not a Levite) he didn’t have to do as much regarding altars, and pointed to in Christ we have an altar of which the Levites historically weren’t allowed to eat at (Melchizedek table). However there are still  some regulations we can’t escape, laid out in God’s law that say could not become a church leader (OT and NT) if you weren’t married. This is reiterated throughout the New Testament under the requirements to become a leader in the church. It says priests and elders must be the husband of one wife, and rule their families well (ie 1Timothy 3:12 and Titus 1:6).

Monastery membership typically wasn’t a permanent lifetime vocation but was an intensive period of education and service. Many would either begin early in life as a Monk and later go into another office (often church related). Otherwise they would join as a Monk later in life when they had their children and were retiring.

Today’s Orthodox Church of the Culdees seeks to restore the purity God had originally ordained. We see that is done with proper New Testament Biblical church leadership (which was done by responsible married men). The Eastern Orthodox continue to ensure that their Pastors marry. Even Patriarch Celarius of Constantinople acknowledged that the Calvinist Protestants had become more Orthodox than Rome. Our wider Orthodox brothers may only have some disagreement whether Monasticism could have married leadership. For that reason we have compiled several of these references demonstrating that in the Celtic church it wasn’t a huge obstacle, and marriage often was encouraged among our Abbeys especially if you were to become an Elder.

Marriage helps encourage purity among the orthodox. Just look at all the sexual scandals plaguing the Roman Catholic church. If marriage was returned as a requirement as God ordained there would be none of those.

Marriage and succession of church office (property maintenance included) to family successors (as per laws of the Culdees) also increases the sincerity to the beliefs. Devotion is so greatly enhanced when you grow the next successors from the descendants of the families (of the original culture). Grandparents transmit beliefs better than any others. Imaging how much more integrity would be maintained when there is this layer of family ties to a church. You see how political representatives squabble when it’s an open election for anyone of any background from any community. When Rome installed people from any culture it also created issues, and most of all it created a “secular priesthood”. Sincerity of true beliefs would have prevented so much suffering from those scandals now plaguing the areas that have long been dominated by the Roman only version of the church.

As their church has been failing and are with shortages of priests, due to these scandals, so many popes have admitted they can re-admit married clergy. However it never goes very far towards implementation.

It is a concrete canon of the church that a Pastor must be married to one wife. Anything else needs to be brought before the church councils.

The O.C.C. is an authority with ecclesiastical responsibilities and obligations to re-correct rightly and canonically all debatable ordinations of the wider Orthodox Celtic Church(Culdees) descended congregations. After doing some research on our site you will find many of the first Century Apostles (and their direct assistants) officially were Culdees. Any church tracing back to the Celts and keeping an Orthodox liturgy (like the Book of Common Prayer) may be a candidate. We must return to the purity, re-establish, re-integrate and align to the Orthodox faith of our fathers.

A confederation of larger Orthodox bodies recognize, accept and defend our acts. The Primace of the Orthodox Church of the Culdees (Stephen MK Brunswick) represents (by Synodal decision) in office in defense(diplomatic) assistance of Christians in cases where they have been victims of damaging and intolerant acts of prejudicial discrimination against their freedom of beliefs, which may even be committed by renegade agents of government and society. He may circle the affairs of any branch, whether political, religious, or social organizations towards their suspected incompetence, and issue specific instructions towards the broader reintegration.

This booklet covers the lesser known history of our Celtic ecclesiology (governance) as it relates to marriage.

 

SPIS TREŚCI

– OUR HISTORICAL MARRIED ABBOTS –

– OUR CELTIC BANGORS, NOT ROMAN MONASTERIES –

– OUR MARRIED MONKS AND NUNS –

– OUR GENEALOGIES OF CELTIC MONASTIC FAMILIES –

– THE DANES LEFT OUR GLASTONBURY SEE ALONE –

- OUR WELSH AND CELTO-SAXON KINGS PROTECTED GLASTONBURY -

– OUR CULDEAN MISSIONS ABROAD –

– OUR HEREDITARY LEADERS –

Żonaci Opaci

In Primate Colton’s Visitation (1397) he travelled within the Culdees’ church at Armagh, to the domains of the most resistant Celtic Ecclesiastics, where any of Rome would fear tread.
He came deep into the heart of the Culdees jurisdiction to the domains of the McNeils at Derry. There he obtained and disclosed the ancient Celtic officials the Herenachs and Corbes were flourishing to that time, discharging their duties in every parish, and these proved that the Abbots of the old Columban foundation at Derry, the Black Chapel, as it was called, retained the ancient Celtic customs concerning married Clergy.
One example he detailed was in the marriage of Abbot Odo O’Dogherty to his wife Katherine. The public marriage was celebrated just a few days before he was elected Abott by his bretheren in the presence of the primate, and solemnly instituted into his office, and although they knew of his marriage, they did not find him any less fitted to bear rule over them.

The Irish Annals document extensively the married Abbots and their children succeeding them in office.

It was also well documented how Venerable Bede(672-735), and many others, complained against the Celtic married Monks in general. As quoted from Egberti Dialogus de Ecclesiatical Institutions Page 274 and Origines Anglicanae Page 127, we find several points.

Jednym z głównych punktów, które się wyróżniają, jest jego stwierdzenie:

 

„Wielu opatów było żonatymi”.

Te słowa „wielu opatów” mówią nam, że nie było ich tylko kilku. Wielu chciałoby wierzyć, że w Wielkiej Brytanii istniały tylko społeczności żyjące w celibacie, a ci, którzy byli małżeństwem, byli tylko wyjątkiem. Jednak w kościele celtyckim panowała ogólna zasada, że „opactwa / klasztory” (lub Bangors), które również miały surową regułę, nie odpowiadały rzymskiej wersji monastycyzmu.

Czy Bede naprawdę był takim agentem Rzymu?

One must realize these weren’t some exceptions, but Bede was indeed attacking the Celtic church overall. There are many proofs of this. He was an activist against the Celtic observance of Easter in favor of the Roman version. This was pivotal in determining his true allegiances within the church. Columbanus’ most epic fight against Rome was on this topic of Easter. Furthermore, Bede was the only English born priest to have ever been called a “Doctor of the Church”. While Bede did do many great things for the church, still others did much greater, without the Roman elevation.

Chociaż uważano go za wielkiego historyka angielskiego, powinniśmy uznać jego twierdzenia za prawdziwe

„Wielu opatów było żonatymi”.

Rzeczywiście, byli. Nieważne, czy się z tym zgodził, czy nie. To stwierdzenie samo w sobie mówi wiele. Powiedział również, że ci żonaci opaci byli również kapitanami wojskowymi w tym samym czasie, gdy sprawowali władzę w swoich klasztorach.

Bonwick napisał w swoich „Irish Druids and Old Irish Religions”:

„Ich (Culdees) najbardziej zaciekłym wrogiem we wczesnych czasach chrześcijańskich był Czcigodny Beda, który zaprzeczył ich roszczeniom do ortodoksji.
Ale ponieważ był Saksonem i kapłanem pod panowaniem rzymskim, jego oskarżenia zostały lekko wzięte pod uwagę. Utrzymanie przez nich dziedzicznego kapłaństwa było nie tylko żydowskie, jak przypuszczał, ale także sympatią druidów. „

In Rawlinson’s “Antiquities of Glastonbury” we read on page 88 that in the time of Dunstan the Benedictine, that all the celibate Monks were taken out of Glastonbury Abbey and replaced with married Clergy. This is in agreement with the early Culdee founders’ ie Armagh Abbots in Ireland who graduated to be Abbots of Glasonbury had passed down their Monastic offices hereditarily as traced for more than 1,000 years as the norm all over Ireland. So “married Clergy and Monks” were synonymous terms at the Glastonbury Abbey. Although this may seem against Rome’s definitions, Glastonbury held a seniority in such matters to properly govern their autonomous religious houses, and were recognized as such throughout the regions that included Spain and France.

However, we must remind that as married Monastics there were ample practices (just as the Essenes / Israelites had) the most strict cleanliness/purity laws that were upheld by St Paul and the Orthodox.

 

Celtic Bangors różniły się od rzymskich klasztorów

Bede jest źródłem wielu informacji zapisanych na celtyckich bangorsach (klasztorach). Urodził się długo po zniszczeniach zadanych przez rzymskiego mnicha Augustyna.

Możesz przeczytać o wielkich Masakra Culdean Monks w Bangor jest-y-coed w który zamieszany był Augustyn. Jednak wszystko było nadal widoczne, nawet dla Bede, aby zobaczyć i poznać różnicę między rzymskim klasztorem a celtyckim Bangor. Biskup Walii Dawid (nasz wielki święty Culdean) był częścią świętego synodu, który obejmował klasztor w Bangor is-y-coed. Został wyświęcony na arcybiskupa w Jerozolimie i rozpowszechnił bardziej rygorystyczną izraelicką (esszenicką) wersję monastycyzmu, która obejmowała przepisy ułatwiające rozwój rodziny mnichów i posiadanie wielu potomków, zgodnie z wykazem w „Walijskiej genealogii świętych”, znany również jako „St. Ynys Prydain, czyli rodowody świętych Wielkiej Brytanii”. Biskupi konsekrowani przez arcybiskupa Davida również kontynuowali tę bardziej rygorystyczną wersję monastycyzmu w celtyckich Bangors. Bede radośnie upajał się rzezią tych mnichów, nawet przez pogańskiego króla Northumbrii Aethelfritha, biorąc pod uwagę, że byli oni brytyjskimi chrześcijanami, a zatem odmówił pójścia za radą św. Augustyna i obchodzenia Wielkanocy zgodnie z kalendarzem rzymskim. Bede był również Geordiem, a zatem naturalnie sympatyzował z pogańskimi przodkami swojego własnego królestwa.

Nawet do XII wieku widzimy, że Kościół rzymski był tak stronniczy wobec monastycyzmu celtyckiego (kuldańskiego), że odmawiał przyznania, że nawet Święty Patryk czy Kolumba byli mnichami!

Jak zanotował Bonwick w swoich „Irish Druids and Old Irish Religions”:

„Jeśli św. Patryk, św. Kolumba i inni pierwsi święci irlandzcy byli prawdziwymi mnichami, to dlaczego św. Bernard w swoim Życiu Malachiasza, arcybiskupa Armagh (1130 r.), Powiedział, że do tego czasu nie było mnicha w Irlandii. Columba z pewnością zabrał kuldyzizm do Szkocji z Irlandii. Na Bagnie Monaincha znajdują się dwie wyspy. Na jednym był klasztor lub mężczyźni, których żony okupowały sąsiednią Wyspę Kobiet.

W IV i V wieku widzimy bardzo odmienną sytuację od obecnego monastycyzmu, jaki znamy w dzisiejszych czasach. Krótko mówiąc, każde opactwo (lub klasztor) miało swoje własne autonomiczne zasady, zgodnie z którymi rodziny mnichów miały oddzielne obiekty. Nie jest to oczywiste w wersji rzymskiej, ale oczekuje się, że członkowie będą bezowocni i nie będą przestrzegać pierwszego przykazania Bożego, „rozmnażać się” i napełniać (lub napełniać) ziemię potomkami.

W monastycyzmie celtyckim, również zapisanym przez Hardinge'a, dowiadujemy się, że mnichowie z Kuldean mogli zawsze odwiedzać swoje ziemie, żony i dzieci. Jednak po powrocie do Bangor ponownie przyjęto bardzo surową formę monastycyzmu esseńskiego. Nawet pominięcie mycia nóg może być uznane za poważne wykroczenie.

Święty Bernard w swojej Vita (historia życia) św.Malachiasza napisał:

„Jednak Culdees z St Andrews nie mieli pozwolenia, aby po wejściu do tego klasztoru trzymać swoje żony w swoich domach”.

 

Możemy wyjaśnić, że „wejście do klasztoru w St Andrews” obejmowało utworzenie komórki ministerialnej w klasztorze. Ponieważ obowiązki wymagały od nich zajęcia się pracą Pana w kościele, nie mieli zajmować się żoną w domu. W każdym razie nie było wystarczająco dużo kwater, aby mogła długo pozostać w klasztorze, ale wizyty były niewątpliwie w porządku.

Byłoby to zgodne z prawami czystości obowiązującymi w I wieku. Czytamy o tej praktyce czystości służebnej, jakiej dokonał król Dawid, kiedy jego żołnierze łaknęli, otrzymali jednorazowy wyjątek, aby mogli jeść chleb konsekrowanych kapłanów, tylko jeśli nie byli z żadną kobietą (1 Samuel 21: 5).

Wiemy, że wywodzi się to z lewickiego prawa bycia ceremonialnym nieczystym do wieczora po jakimkolwiek kontakcie z płynami ustrojowymi (Kapłańska 15:18). Wszyscy wierzący w każdym domu praktykowali ceremonialną czystość. Te przykazania dotyczą nie tylko domów, ale także szacunku w zbliżaniu się do sanktuarium.

Widzimy więc, że odprawianie w boskich ceremoniach zawsze było rozumiane jako przystępowanie do czystego stanu, zarówno cielesnego, jak i wewnętrznego. Chociaż niektórzy nazwaliby to zdrowym rozsądkiem, jest to jednak zarysowane w prawach lewickich. Dodatkowa troska o czystość duchowieństwa jest bardzo słuszna i biblijna, zwłaszcza w odniesieniu do ministerialnego udzielania sakramentów.

Poniższy cytat wyjaśnia tę praktykę. Przedstawiciel Prebendary z Dunkenveld, Alexander Myln, powiedział o Culdees:

„Po skorzystaniu z kościoła wschodniego miał żony, powstrzymywał się od nich, gdy przyszła ich kolej, aby usługiwać”. (MS. V. Dalrymple's Collections, s. 244).

 

Atanazy (około 373) napisał, że:

„Chociaż wielu biskupów było niezamężnych, wielu mnichów było ojcami dzieci, te rzeczy są na wolności i nie nakłada się na nie żadnego zakazu…” 

(Pełny cytat znajduje się w następnym rozdziale „Zakonnice i zakonnice”).

Augustyn z Hippony (Afryka Północna, około 430 r.) W swoim potępieniu grupy heretyków, którzy nadużywali nazwy „Apostolicy”, ponieważ byli aroganccy, aby ekskomunikować żonatych mnichów. Augustyn napisał, że:

nasi mnisi zachowali oboje ziemię i pobrali się ”. (parafrazując)

(Pełny cytat znajduje się w następnym rozdziale „Zakonnice i zakonnice”).

Przez cały ten czas Święty Patryk, który żył krótko po Augustine, podobno utożsamiał Glastonbury z klasztorami Egiptu.

Williams w swoim „The Ecclesiastical Antiquities of the Cymry: Or, The Ancient British Church” napisał:

Mówi się, że Padrig (Święty Patryk) 385-461AD nadał Bangor Wydrin (Glastonbury) podobny charakter do klasztorów w Egipcie i został jego pierwszym opatem. Pod nim był dodatkowo wzbogacany o ziemie i dobra, dary królów i książąt. (MS. Libell. De reliquis coenobii Glaston. Circa tem. R. Henrici III. Script. Johan. Tinmuthensis w Vita Patricii. Tabula Magna Glastoniens. SM. w Bibliotheca Collegii S. Trinitatis. Cantabrig. &do. apud Usher, s. 56, 58)

Podczas gdy monastycyzm Rzymu wymagał wielu stuleci udoskonalenia i rozwoju, kościół celtycki i wschodni kwitł. Mnisi nie tylko byli właścicielami ziemi, ale mieli po nich wiele dzieci, jak Augustyn opisał praktykowane wówczas kościoły egipskie (wschodnie).

We wschodnim kościele czczeni są liczni walijscy święci sprzed VI wieku. Możesz poprosić nas o obszerny kalendarz kilkuset celtyckich świętych na wyspie, które poprzedzały przybycie rzymskiego Augustyna.

Glastonbury, znane na całym świecie, było „Źródłem i Źródłem Wszystkich Religii”, pierwszym naziemnym kościołem chrześcijańskim, który został legalnie założony na świecie, posiadał starszą szkołę proroków. Biorąc pod uwagę wielu pierwotnych Świętych Apostołów, mądrze byłoby przeprowadzić dokładną analizę walijskich praktyk. Niektórzy powiedzieliby, że są równi „ojcom pustyni”. Inni powiedzą, że mają o wiele większe znaczenie dla naszej wiary. W Prawosławnym Kościele Culdees jesteśmy jednym z nielicznych kościołów, które dają pierwszeństwo celtyckim definicjom. Podczas gdy Rzym nigdy w pełni nie ustąpił pierwszeństwa Glastonbury, wiele innych narodów ustąpiło pierwszeństwa Glastonbury.

W kościołach na całym świecie było wiele uznania, że ustępują Glastonbury pod względem starożytności i pierwszeństwa.

Na Synodzie w Pizie w 1409 r., Soborze w Konstancji w 1417 r., Synodzie Sieneńskim w 1424 r. I Soborze Bazylejskim w 1434 r. Osiągnięto konsensus, że Kościoły francuskie i hiszpańskie muszą ustąpić w kwestiach starożytności i pierwszeństwa temu. Wielkiej Brytanii.

Było to wyłączne dla Glastonbury jako pierwszego kościoła Hebrajskich Apostołów Chrystusa.

Jak czytamy, rzymskiemu agentowi Bede nie spodobał się fakt, że mnisi z Kuldean byli żonaci i zachowali i odziedziczyliby ziemie, a wielu z nich zapisało lub przekazało je swoim synom lub córkom.

Klasztor Glastonbury był w starożytności znany jako BANGOR WYDRIN (pisany również jako Ineswitrin lub Ynys Witrin)

Opatów z Glastonbury, zgodnie z licznymi statutami, potwierdzonymi od najwcześniejszych do najnowszych czasów, mogli być wybierani lub wybierani jedynie z własnego grona. Tylko jednego można było pozyskać z zagranicy, gdyby w ich szeregach nie było ani jednego, nawet najniższego i najmłodszego, który byłby w stanie objąć to stanowisko. W Glastonbury uniemożliwiono instalacje przez hierarchię Rzymu i żadna nie mogła zostać poddana biskupom z okolicznych terytoriów. Sprawy te zostały potwierdzone, ratyfikowane i bronione przez licznych królów w porozumieniach z opatami. Pełna suwerenność i autonomia w świeckich sprawach regionu były nieodłączną cechą opatów i mnichów.

BANGOR WYDRIN (Glastonbury) był wybitnym zakładem, jak wynika z następującej Triady:

„Trzy główne chóry wyspy Wielkiej Brytanii; -Bangor Illtyd Varchawg w Caer Worgan; Cor Emrys w Caer Caradawg; i Bangor Wydrin na wyspie Avallon; a w każdym z tych trzech Bangors było dwa tysiące czterystu świętych, to znaczy stu było zaangażowanych na przemian co godzinę, zarówno w dzień, jak iw nocy, w chwałę i służbę Bogu, bez odpoczynku, bez przerwy ”.

 

Brytyjskie tradycje odwołują się do pochodzenia uczelni z Glastonbury do Elvan. Według Williama z Malmesbury instytucja podobna do powyższej, składająca się z dwunastu członków, obdarzona dwunastoma członkami i posiadająca dwanaście części ziemi, istniała tutaj w najwcześniejszym okresie chrześcijaństwa. Nie kwitło to długo; ale jesteśmy poinformowani, że za panowania Lleirwg został przywrócony do pierwotnej pozycji przez Dyvana i Fagana, za zgodą i autorytetem monarchy, który potwierdził jego starożytne prawa.

Mówi się, że Padrig (Patrick) nadał Bangor Wydrin (Glastonbury) podobny charakter do klasztorów w Egipcie i został jego pierwszym opatem. Pod nim był dodatkowo wzbogacany o ziemie i dobra, dary królów i książąt. Wielu tubylców, których nazwiska są teraz utracone, przejęło po nim godność, zanim instytucja ostatecznie przeszła w ręce Sasów.

Według zapisów Glastonbury, Dewi (David) odwiedził wyspę z siedmioma sufrażystkami, w celu poświęcenia starożytnego kościoła. Anonimowy autor jego życia mówi wyraźnie, że „założył” klasztor; podczas gdy kompilator „Brut y Twysogion” jest przekonany, że Ivor „stworzył wielki klasztor na wyspie Avallon” w roku 683, z wdzięczności Bogu Wszechmogącemu za zwycięstwa, które odniósł nad swoimi wrogami. Ale takie oświadczenia były bez wątpienia wynikiem niejasnej wiedzy o charakterze usług, które te osoby świadczyły na rzecz zakładu. Jego wyposażenie zostało wzmocnione przez króla Artura, który również, wraz ze swoją żoną Gwenifer, został pochowany w świętej ziemi.

Bangor Wydrin został wyrwany rdzennym Brytyjczykom za panowania Iny, króla Zachodnich Saksonów. 721.

 

 Żonaci mnisi i zakonnice

Poniższy tekst pochodzi z rozdziału 3 książki „Starożytne kościoły brytyjskie i irlandzkie: w tym życie i praca św. Patryka” autorstwa Williama Cathcarta Pub. 1894:

Poślubione Mnichy i Zakonnice.

Wiele wczesnych mnichów i mniszek ożeniło się - mieszkali we własnych domach - te osoby prowadziły bardziej rygorystyczne życie niż inni w ich zwykłych domach - poświęcali dużo czasu na nabożeństwa i studiowanie Biblii - taki był kurs Pelagiusza - Binghama na żonatych mnichach - Atanazy o mnichach, którzy byli ojcami dzieci - oświadczenie Augustyna - Wielu mnichów św. Patryka i „dziewic Chrystusa” było bez wątpienia żonatych - Poświęcało dużo czasu na czytanie Pisma Świętego - Prawdopodobnie prowadził bardzo intensywne szkoły biblijne w domkach - Nie ma dowodów, że Patrick kiedykolwiek założył klasztor.

COLLIER pisze, że: (1)

W Rzymie za czasów Pelagiusza (początek V wieku) nazywano ich mnichami, którzy nie pełnili urzędu w kościele, ale wycofali się z powszechnych na świecie zajęć religijnych i pobożności. Tak więc Garnerius wyznaje, że Pelagiusz nie był inaczej mnichem niż tak zwani ci, którzy prowadzili bardziej rygorystyczne życie niż inni we własnych domach. Głównym zajęciem tych osób, obok ich nabożeństwa, było studiowanie Pisma Świętego, jak wynika z listów Hieronima; a tutaj jakaś osoba o szczególnej wybitności zwykła pouczać swoich uczniów (z Biblii). To była praktyka Hieronima w Betlejem. To urząd Ruffinus wykonywał dla Pammachiusa i Melanii i jej rodziny. Podobnie zrobił Pelagiusz w Rzymie. W ramach tej pracy napisał swoje krótkie komentarze do Listów św. Pawła oraz do Melanii i Demetriasa.

To jest świadectwo wszystkich uczonych, bezstronnych historyków. Ten wielki badacz starożytności kościoła Chrystusowego, Joseph Bingham, pisze: (2)

Tak wiele jest pewne z wyraźnych słów Atanazego i św. Augustyna, że w swoim czasie niektórzy nazywali się mnichami, którzy byli żonatymi i posiadającymi majątek. Atanazy pisząc do Drakoncjusza, mnicha, aby przekonać go do przyjęcia biskupstwa, do którego był niechętny, ponieważ uważał, że nie będzie to polegać na jego ascetycznym stylu życia, używa do niego tego argumentu: „Możesz nadal, po zostałeś biskupem, łakniesz i pragniesz razem z Pawłem, powstrzymujesz się od wina z Tymoteuszem i pość często, jak zwykł czynić św. Paweł. Wielu biskupów nie jest żonatych; z drugiej strony wielu mnichów jest ojcami dzieci; można również spotkać biskupów, którzy są ojcami dzieci, i mnichów, którzy nimi nie są; duchowni, którzy jedzą i piją, i mnisi tak postnie. Bo te rzeczy są na wolności i nie ma na nie żadnego zakazu; każdy ćwiczy, jak mu się podoba ”. Z tych słów Atanazego (zmarłego w 372 r.) Wydaje się jasne, że dotychczas zasady życia monastycznego nie zobowiązały nikogo do wyrzeczenia się majątku ani stanu małżeńskiego, ale mógł używać obu, jeśli zechce, bez żadnej cenzury kościelnej. I chociaż sprawa została nieco zmieniona w przypadku niektórych mnichów przed czasami św. Augustyna [zmarł w roku 430 ne], inni zachowali dla siebie swoje starożytne przywileje; św. Augustyn, pisząc przeciwko heretykom, którzy nazywali siebie „apostolami”, mówi : „Zuchwale przyjęli to imię dla siebie, ponieważ odrzucili ze swojej wspólnoty wszystkich, którzy mieli żony lub majątki, których w Kościele katolickim było wielu, zarówno mnichów, jak i duchownych”.

Augustine zmarł, gdy Patrick pracował około czterdziestu lat w Irlandii. Był najbardziej wpływowym człowiekiem w chrześcijaństwie; albo to było w nim od czasów apostołów. Był takim przyjacielem systemu mnichów, że ustanowił ten sposób życia wśród duchowieństwa Hippony, „czyniąc z domu biskupa klasztor duchownych”, jak sam mówi. A jednak największy teolog epoki chrześcijańskiej, podczas posługi Patryka w Irlandii, potępił heretyckich „Apostolików” za ekskomunikę „wielu mnichów i duchowieństwa Kościoła katolickiego, którzy mieli żony lub majątki”.

Bingham dodaje skromnie: (3) „Tak, aby przynajmniej niektórzy mnisi mogli nadal cieszyć się zarówno stanem małżeńskim, jak i własnymi posiadłościami, bez oskarżania o apostazję lub łamanie ślubów w kościele katolickim”. Mnisi, którzy mieli żony i majątek, oczywiście „prowadzili bardziej restrykcyjne życie niż inni w swoich domach”.

Św. Patryk w swojej „Spowiedzi” z radością mówi o ostatnio bałwochwalczych Irlandczykach „jako o staniu się ludem Pańskim”. „Synowie Szkotów [Irlandczycy] i córki wodzów są uważani za mnichów i dziewic Chrystusa”. W swoich małych pracach Patrick nie pisze ani słowa o klasztorze lub klasztorze, ani o specjalnej rezydencji dla znacznej ich liczby. Osoby te mieszkały w Irlandii, ponieważ wielu z nich początkowo mieszkało gdzie indziej, we własnych domach, często w związku małżeńskim i różniło się od innych chrześcijan jedynie specjalnym poświęceniem się Bogu.

W gęsto zaludnionych miejscach, gdzie chrześcijan było dość wielu, możemy sobie wyobrazić tych miłośników Biblii tworzących dziesięć lub dwanaście małych grupek, z których każda odwiedzałaby jakąś rodzinę i zaproszonych gości, czytała im i wykładała im Księgę Bożą; i kontynuuj czytanie Biblii w odpowiednich miejscach każdego dnia w tygodniu. I możemy przypuszczać, że mieli także codzienne zebranie biblijne i błagalne dla własnego pożytku w swoich domach. Możemy pojąć pewną miarę ich lęku, ponieważ bardzo często błagają Boga, aby mogli być zachowani jako prawdziwe dziewice i mnisi Chrystusa, a nie głównie jako skarby mężów lub żon; albo niewolnicy mamony lub przyjemności.

Ci oddani uczniowie - „żywe ofiary” składane Chrystusowi, pełnili szlachetną służbę w ewangelizacji Irlandii i budowaniu nawróconych przez Patricka wiedzy biblijnej; nabożeństwo tym bardziej wartościowe ze względu na brak kopii Słowa Bożego i rzesze, które nie umiały czytać. Wśród tych specjalnie konsekrowanych pomocników apostoła Irlandii było niewątpliwie wiele osób pozostających w związku małżeńskim i stanu wolnego, tak jak św. Augustyn, pisząc podczas części irlandzkiej pracy Patryka, mówi o „wielu mnichach i duchowieństwie Kościoła katolickiego [powszechnego], którzy mieli żony lub majątki ”. Mnisi i dziewice św. Patryka Chrystusa, poślubieni lub niezamężni, byli częścią „oblubienicy, żony Baranka”, dla której jej niebiański Mąż był pierwszym spośród dziesięciu tysięcy i w sumie cudownych.

1. „Historia kościelna” Colliera, tom. I., str. 95.

2. „Antiquities of the Christian Church”, Księga VII, rozdz. 2 sekundy. 6.

3. „Antiquities of the Christian Church” Binghama, Księga VII., Rozdz. 2 sekundy. 6.

 

Genealogie celtyckich rodzin monastycznych

Według św. Pawła nie można być starszym w żadnym kościele, chyba że „byłeś mężem jednej żony”. W hebrajskim państwie Culdees od dawna było również ustalone, że nie można być starszym w żadnym kościele, jeśli nie jest się żonaty. Gdyby tylko żył jako niezamężny mnich w latach edukacji, utrudniłoby to osiągnięcie. W Culdee od dawna upominano, że biskupstwa były przekazywane z ojca na syna, nawet w kościele św. Andrzeja. Chociaż mnisi z Glastonbury byli częścią tego większego hebrajskiego zakonu Culdee, nie wszyscy byli kapłanami. Zanotowano, że większość mnichów była prorokami, co w prawie hebrajskim jest również dziedziczne, zwanych „synami proroków” itd.

W naszych dłuższych historiach celtyckich świętych, „walijskich genealogiach świętych” itp., Istnieje wiele dowodów na to, że celtyccy monastycy mają następców synów. Klasztory celtyckie lub „Bangors” (jak się je nazywa w języku walijskim) często miały po sobie wiele pokoleń synów.

Jamison w swoich „Ancient Culdees”, napisał w rozdziale 2:

„... podobnie jak kapłani podlegający prawu (rabinów), byli następcami dziedziczenia”

„..W kościele Saint Andrews the Culdees objęli urząd dziedzicznie”

„Culdees of Ireland praktykowali dziedziczną sukcesję, biskupstwo Armagh mogło zademonstrować piętnaście pokoleń”.

 

Wielu lubi odnosić się do Gildasa. Słynny brytyjski mnich Saint Gildas miał kilkoro dzieci w Anglii i Francji. Trzech z nich zostało opatami, a ojciec Gildasa również był opatem. Gildas założył i prowadził Monestaries w obu krajach. Po zakończeniu działalności misjonarskiej w Bretanii przeszedł na emeryturę, by przewodzić mnichom w Glastonbury. Wśród jego kilku synów byli Peirio, Cenydd, Noethon i Tydecho. Jego syn, święty Neothon, również przewodził klasztorom w Llantwit i Llancarfan, a jego następcą został jego syn Cynddilig.

Like many other Abbeys, the Culdee Abbacies passed from father to son. Of course, like all priestly installations, those who would perform the daily ceremonies had to follow a more rigid ceremonial purity. This is cataloged by Hardinge in his history of “the Celtic Church in Britain”. As Glastonbury was founded in the First Century by Hebrew Priests and Apostles, it remains a good example of these rules.

Mnisi z Glastonbury często w młodości kształcili się tylko przez krótki okres w tym świętym miejscu kultu. Inni, jak wielu żonatych królów, zdecydowali się tam przejść na emeryturę. Z pokolenia na pokolenie rodziny Culdean były tam kształcone i służyły jako kapłaństwo.

W „Antiquities of Ireland” (1804) Ledwich, czytamy więcej o surowych prawach czystości praktykowanych na str. 111-112,

„Byłoby niesprawiedliwością wobec tematu i pozostawieniem tej małej historii niedoskonałej, gdybyśmy pominęli niektóre praktyki Culdees, które zasługują na uwagę. Oni, jak również Brytyjscy mnisi utrzymywali się z pracy rąk. Pod tym względem przypominali swoje Archetypy Wschodu. Culdees byli małżeństwem, ale kiedy przyszła ich kolej, aby urządować, nie mieszkali razem z żonami. Zgodnie z 28. kanonem Kodeksu Afrykańskiego subdiakoni, którzy zajmują się świętymi tajemnicami, diakoni, kapłani i biskupi, są zobowiązani do powstrzymania się od żon przez kilka kadencji. Przez terminy, jak wyjaśniono w 13. kanonie Trullana, rozumie się czas ich posługi; lub jako stary Scholiast na 3r & D Afrykanin to rozumie, jakiś czas przed i po Eucharystia. Praktyka wywodziła się z Egiptu do Żydów, a od nich adoptowana przez chrześcijan. Celibat był nieznany przez pierwsze 300 lat istnienia kościoła.

Northumberland został nawrócony przez irlandzkich Culdees: w 950 roku księża tego kraju opublikowali kanony; jeden brzmiał: „jeśli ksiądz odprawia jedną żonę, a bierze inną, niech będzie wyklęty!” Tutaj cenzura pada na drugie małżeństwa. Culdees at St. Andrew's pobrali się w 1100 roku ”.

Istnieją spekulacje, czy „Kolumban młodszy” był w rzeczywistości synem świętego Kolumbana, który wraz z nim popłynął na kontynent. Aby udowodnić, że duchowni byli małżeństwem, wystarczy skupić się na czasach sprzed „Wielkiej Schizmy”. Nawet dzisiaj we wschodnim kościele wiemy, że wszyscy duchowni są żonaci. Kiedy kościół wschodni i zachodni nadal był jednym, było dobrze rozumiane, że przynajmniej zwykli księża byli małżeństwem.

While there has always been autonomy for the local Monasteries, even Benedictine Monks had largely been married(at least at some point in their life, and not interfering with their ceremonial duties). This was even moreso at Glastonbury, with the many independence charters showing they are not under Roman Bishops’ jurisdictions at all. The church at Glastonbury was established by the Saint Joseph the Culdee in the first century. He himself was a member of the Sanhedrin at Jerusalem. Jerusalem Bishops later consecrated Saint David of Wales who rebuilt upon the church he built.

Centuries after St. Dunstan had died we have the Roman Catholic church saying that St Dunstan converted the Abbey to the Benedictine Rule. Their historians only want to give the Rule of Columbanus (Culdees) about half the standing of St. Dunstan. Whether he had successfully converted Glastonbury into a Benedictine Abbey is a moot point on the subject of married (though solo) Monks. The Romists themselves say Rule of Columbanus was sometimes complimented with a mixture of Benedictines. So while Benedictines would have been welcomed in most other times, during the life of St Dunstan that was hardly the case. The Benedictine reformer St. Dunstan was banished twice from Glastonbury (before he even became a Benedictine). However, he never changed the Hebrew policy of married Clergy. In any case, the only effect he may have had was encouraging a larger protest against celibacy within Glastonbury and England.

Przepaść 500 lat po wielkiej schizmie jest pełna dokumentów świadczących o ochronie ze strony królów Anglii, a także papieża potwierdzającego prawo opactwa Glastonbury do niezależności od wszelkich autorytetów biskupów Rzymu. Chociaż panowanie Saint Dunstan mogło kiedyś stać się powszechne, nie ma prawdziwych dowodów na to, że żonaci mnisi mogli kiedykolwiek zostać usunięci.

Podczas gdy w XV wieku księża byli męczennikami za głoszenie kazań przeciwko celibatowi w Szwajcarii, Glastonbury również broniło się przed wszelkimi formami wpływów zewnętrznych. W XVI wieku Henryk VIII zlikwidował już wszystkie klasztory w Anglii. Epickie wojny protestanckie Szwajcarii i Lutra były na tym fundamencie odpowiedzi na męczeństwo księży Zwinglian, którzy głosili na korzyść duchowieństwa żonatego. Glastonbury nie musiało stawiać żadnego zaciekłego oporu przeciwko Rzymowi, ze względu na pełną autonomię i prawa, które przysługiwały mnichom z Glastonbury, dzięki prawom czarterowym nawet do podejmowania decyzji w sprawach cywilnych i karnych w całej Anglii.

W starożytności tylko eunuchowie pozostawali w całkowitym celibacie! Te były kastrowane od urodzenia lub z wyboru.

 

Duńczycy opuścili Glastonbury sami

Glastonbury’s Cathedral (AKA New Jerusalem) was four times bigger than Constantinople’s. It was far more visited and held in prestige so far as to be called the world over as “the Second Rome”, “the most hallowed ground on earth”, “The Sacred Isle”, “The Motherland”, “the Old Church”, “the Mother of Saints” , “the Cradle of Christianity”, “Built by the Hands of God Himself”“the fountain and origin of all religion”, “built by the hands of Christ Himself (- Augustine’s own admission in the face of the witness of the thriving Orthodox anti-Roman Celtic church at his arrival)”. However, it seems the courageous Viking Goth Danes didn’t have as much courage as Henry VIII (who dared destroy this great Celtic headquarters of Christendom)!

St. Dunstan w 988 roku, 32 lata po wygnaniu z Glastonbury, zmarł i został pochowany w Canturbury. Duńczycy po szybkiej inwazji zrównali z ziemią Canterbury, a od Kent do Londynu mieszkańcy mordowali, torturowali, bili lub sprzedawali niewolnikom, a ich budynki spalano. Atakowali przede wszystkim rzymskie instytucje, których Anglicy nienawidzili. St. Alphege, główny arcybiskup popierający kult Dunstana, został uwięziony, dręczony i ostatecznie zamordowany w 1012 roku. Jednak Glastonbury wkrótce stało się jedyną nietkniętą walutą i pozostały jedynymi szacownymi budowlami. Spośród 8 000 mnichów benedyktynów tylko 800 przeżyło tę „rewolucję” i byli oni źle traktowani. Culdees tego okresu nie byli benedyktynami. Nie było żadnego oporu przeciwko Duńczykom.

Kanut pochodził z długiej linii królów Judy i ustanowił to, co znamy jako „prawo duńskie”, które istnieje do dziś. Jest podstawą prawa zwyczajowego, Magna Carta, a nawet Amerykańskiej Karty Praw. Król Kanut, który uhonorował Glastonbury, udzielił mnichom pozwolenia na przeniesienie szczątków króla Ironside of Wessex i St. Dunstan do Glastonbury, z powodu ich wielkiej miłości do opactwa.

Nadwornym biskupem duńskiego króla Knuta (lub Kanuta) Wielkiego był Sigfrid, mnich z Glastonbury.

W 1032 roku król Kanut Duńczyk przybył do Glastonbury z arcybiskupem Ă † thelnoth of Canterbury, aby modlić się przy grobie króla Edmunda Ironside of Wessex, którego zwykł nazywać swoim bratem, i złożył tam bardzo bogaty całun, aby położyć go na grobie króla Edmunda haftowane jabłkami ze złota i pereł; a jednocześnie potwierdził wszystkie przywileje, jakie jego poprzednicy nadali temu klasztorowi.

 

A Chapter taken from our booklet on Celtic Ecclesiology, the Married Abbots and Clerics of the Orthodox Culdee.

Full text is found at https://celticorthodoxy.com/2017/05/glastonbury-married-cleric-monks/

Welsh and Celto-Saxon Kings Protecting Glastonbury

Peace to their shades! the pure Culdees
Were Albyn’s earliest priests of God,
Ere yet an island of her seas
By foot of Saxon monk was trod.
– from Thomas Campbell’s “Reullura”

In accordance with the British predecessors the early Saxon Kings are well recorded as protecting the independence of Glastonbury. In AD 712 King Ina married Guala, the Welsh representative of the last king of Wales, Cadwalader. He had made it law that both Royal houses should only marry the other (so both lose their recent identity to be one back with their original True Israel Goth/Scythian tribe). From then forward the Nobles and the people are known as Celto-Saxon.

Further background on the subject of married Monks may be gleaned from information on the last several Saxon Kings (who were all Monks of Glastonbury Abbey):

Król Athelstan był mnichem w Glastonbury przez ostatnie trzy lata swojego życia i przez ten czas był siedzibą jego dworu.
Król Edmund zastąpił swojego brata Athelstana i wstąpił do Glastonbury również jako mnich. Często zatrzymywał swój dwór w Glastonbury i wypędzał St. Dunstana z jego dworu, aby później nie tylko wpuścić go z powrotem, ale i wybrać na opata. Dunstan nigdy nie usunął żadnego z żonatych księży, chociaż pozostawał w celibacie. Król Edmund został zamordowany w 946 w pobliżu Glastonbury.

Jego syn, król Edwy, (jak na liście królów i królowych Anglii Haydna wypowiedział najostrzejsze słowa przeciwko St. Dunstanowi, zgodnie z męką Edmunda?) I że ten król nie tylko go wygnał, ale także wyjęty spod prawa St. Dunstan, zmuszając go do ucieczki na dwór swego krewnego Arnulfa, hrabiego Flandrii. Tam wstąpił do klasztoru benedyktynów w Gandawie. To był początek nowej szkoły św. Dunstana jako benedyktynów. W ciągu dwóch lat król Edwy zmarł, po tym, jak duża część Anglii zbuntowała się przeciwko niemu i ogłosiła Edgara królem.

A charter of (Celto-Saxon / Royals who married into Celtic family) King Inna of England described our ancient See as,

Ecclesia Britannia prima, et fons et origo totius religonis. (Pierwszy kościół w Bretanii, źródło i pochodzenie wszystkich religii.)

It was in 725 AD that King Inna of England carried his charter with Glastonbury to Pope St. Gregory II at Rome, who confirmed this independence not only to be valid, but to be for all successors for perpetuity. (He was not the first of course, as this was re-iterating what his predecessors had elaborated.)

Within this charter King Inna recognized all past rights of Glastonbury from all his predecessors (see document 130 Saints before Augustine in Britain for many references to earlier decrees of Kings). King Inna again reiterated the many exemptions and rights of the Glastonbury Monks (Culdees) In relation to the matter of Papal Apostolic Succession, it is relevant that they had re-ratified the independence of Glastonbury from all Bishops.

One example of predecessors was well known by the exploits of the Archbishop Saint David of Wales (consecrated at Jerusalem) had codified into the monumental cathedral which stood from 546AD till the destruction by King Henry VIII, his pillar and brass tablet remained standing. The tablet is preserved to this day in a good state. It reads (as Sir Henry Spelman described in his book “Concilia”) “The first ground of God, the first ground of the saints in Britain, the rise and foundation of all religion in Britain, and the burial place of the Saints.”)

King Arthur, and many other Saintly Royals and Priests were buried at Glastonbury. Part of this tradition is recorded in the lives of the Culdees’ Saint Patrick and Saint Columbanus.

John of Glastonbury and William of Malmesbury had access to the vast libraries of Glastonbury Abbey (larger than Constantinople) that were later burned by Henry VIII. Before these were destroyed, it was accepted the world over to be indisputable factual records that King Arthur was descendant of Joseph of Arimathea. These two scholars had copied the genealogy of King Arthur back go Joseph of Arimathea as,

Helaius, Nepos Joseph, Genuit Josus, Josue Genuit Aminadab, Aminadab Genuit Filium, qui Genuit Ygernam, de qua Rex Pen-Dragon, Genuit Nobilem et Famosum Regum Arthurum, per Quod Patet, Quod Rex Arthurus de Stirpe Joseph descendit.

(more manuscripts aso confirming the Joseph of Arimathea story may be found at https://celticorthodoxy.com/2019/12/numerous-ancient-manuscripts-confirming-st-joseph-of-the-sanhedrin-founded-the-british-hebrew-priesthood-at-glastonbury-in-36ad/)

Król Edgar w X wieku również ponownie ratyfikował niepodległość Glastonbury. Jednym z praw jest to, że wszyscy Opaci z Glastonbury są wybierani z własnego grona mnichów. Jeśli chodzi o liczne przywileje, prawa i immunitety przysługujące mnichom, najpierw spowodował, że został potwierdzony na synodzie biskupów i szlachty zgromadzonych w Londynie, a następnie wysłał ich do Rzymu, gdzie zostały również potwierdzone bullą papieża Jana Trzynastego. .

Król Edgar, w tym samym roku swojej koronacji, wybrał św. Dunstana na arcybiskupa Canterbury. Św. Dunstan wraz z królem starali się wprowadzić benedyktyński monastycyzm w całym państwie. Mnisi benedyktyni również mieli zwyczaj trzymania żon (chociaż osobno w czasie sprawowania liturgii Bożej). Podczas swojego panowania napisał jeden z największych Kart dotyczących praw opactwa Glastonbury równych królowi w Glastonbury, a także kilka przywilejów za granicą. (statut jest cytowany poniżej) Edgar został pochowany w opactwie Glastonbury.

W swoich statutach opisał Glastonbury jako pierwszy kościół w królestwie zbudowany przez uczniów Chrystusa. Nie tylko potwierdził wszystkie przywileje i darowizny poprzedników, ale także zadekretował, że liczne dotacje zostaną rozszerzone na ich poprzedników na całą wieczność.

Kilku jego poprzedników przyznało opactwu m.in.król Edward, Alfred, Kentwyn, Ina, Cuthred, a nawet Avarigus, który przyznał dwunastu oryginalnym skórom bez podatku na zawsze.

Zwolnił ich z wielu ciężarów, obowiązków, datków i poddań; i dał im prawo i władzę do otrzymywania grzywien, karania złoczyńców i cieszenia się ich ziemią tak wolną od wszelkich roszczeń jak jego własna, zwłaszcza samo miasto Glastonbury. Te przywileje w statucie są więc nazywane Burghbrice, 100soena, Athas, Ordelas, Infangentheofas, Homsocna, Frithbrice, Foresealle, Toll i Teame.

W statucie króla Edgara opactwo mówi się, że jest „pierwszym kościołem w królestwie zbudowanym przez uczniów Chrystusa” (Conybeare's Roman Britain, str. 254). W 963 Edgar nadał temu opactwu majątek Stoure, alias Stouerminster i dwadzieścia hydów ziemi więcej w innych miejscach. Edgar nadał temu opactwu kilka przywilejów; niektórzy przekazali Opatowi i jego mnichom więcej ziem, a niektórzy poszerzyli swoje przywileje. To datowane na Londyn w 971 roku dodaje do przywilejów nadanych przez jego ojca, króla Edmunda, Sorama i Sacama, na Strond i Streame, na Wode i Feld; to znaczy wolność rozstrzygania zarzutów i poprawiania przestępców na brzegu morza lub na rzece, w lesie lub na polu, nad ziemią i pod ziemią. Setki, co było przywilejem sanktuarium w granicach stu; Słowo Galle, które oznacza przywłaszczenie sobie każdego ukrytego skarbu znalezionego na ich terytoriach; Forestall, to znaczy przechwytujący dostawy na ich rynek; i Bufan, Corderran, Bencoderan, Flemeneferde, Hamsoena, Grith Brice i Fridishire to inne warunki franczyzy dla Monks na czas nieokreślony. Prawa te obejmowały jedyny przywilej mnicha, który spotkał każdego złoczyńcę udającego się na szubienicę w dowolnej części królestwa, mógł wyrwać go z rąk egzekutora i udzielić mu ułaskawienia. Co więcej, król Edgar tym statutem zwalnia ten klasztor i parafie Street, Mireling, Budicle, Shapewick, Sowy i kilka kaplic w tych parafiach, a mianowicie te z Beckery, zwane Little Ireland, Godeney, Mortinesey, Ferramere, Padonberge i Adredery, z jurysdykcji zwyczajnej biskupa, z wyjątkiem niektórych rzeczy, z salwą do Kościoła Rzymu i Canterbury.

Hugh Paulinus de Cressy wspomina o innym statucie króla Edgara do opactwa Glastonbury, w którym między innymi przyznał, że:

„Mnisi zawsze powinni być wyborcami własnego Opata, który miał być wybrany z ich własnego ciała. Z tego względu, że jeśli najmłodszy i najniższy ze wszystkich ich zgromadzeń byłby zdolny, nie powinni uciekać się do opata za granicą; ani wtedy ”, nie powinno się im narzucać żadnego bez ich prawa; tylko on zastrzegł sobie prawo powierzenia pastorałowi lub pastorałowi wybranemu. Znowu, że wszystkie kontrowersje, zarówno w sprawach świeckich, jak i kościelnych, powinny być rozstrzygane na sądzie opata. Podobnie, że biskup Wells (ordynariusz Somersetshire) nie powinien sprawować nad nimi żadnej jurysdykcji, aby powoływać ich kapłanów na swoje synody, zawieszać któregokolwiek z nich z urzędu Bożego itd. Te karty przywilejów, wraz z wieloma innymi świeckimi immunitetami, sprawił, że najpierw zostały potwierdzone na synodzie biskupów i szlachty zebranych w Londynie, a następnie wysłał je do Rzymu, gdzie zostały również potwierdzone bullą papieża Jana XIII ”.

 

Jeden, jeśli nie oba, te czartery. Król Edgar przeniósł się do Glastonbury; aby było ono wiecznie ważne, on, oddając go, złożył berło na ołtarzu Najświętszej Maryi Panny, razem ze statutem; które berło było dziwnie zrobione z kości słoniowej. Następnie kazał pociąć wspomniane berło na dwie części, a przynajmniej niektórzy następni Opaci powinni je sprzedać lub oddać, z czego połowę zostawił u opata, a drugą połowę zatrzymał sam. Zrobił to w czasach Aelfharda, lub, jak pisze pan Willis, Aelfstanusa, opata, oraz w piętnastym roku jego panowania, czyli w roku Chrystusa 974.

Opat Henryk z Blois (1098/9 8 sierpnia 1171) [syn córki Wilhelma Zdobywcy] uzyskał od kolejnych królów i papieży, których przeżył, potwierdzenia wszystkich posiadłości i przywilejów Glastonbury; te potwierdzenia zostały dokonane przez papieży Innocentego II, Aleksandra III i trzech królów, Henryka I, Stefana i Henryka II.
W przywileju Henryka II (1185) na odbudowę Glastonbury nadał mu styl:

„Matka i miejsce pochówku świętych, założone przez samych uczniów naszego Pana”.

 

W Niemczech król Ryszard I został wzięty jako zakładnik przez księcia Leopolda Austrii i nie został zwolniony, dopóki nie zgodził się na przyłączenie opactwa Glastonbury do swojego kuzyna, Savaricusa, który był arcydekonem z Northhampton. Uczynił go biskupem Bath and Wells i ostatecznie sprawował oszukańczą władzę nad Glastonbury.

W Speeds Chronology of England Karta Henryka II została ponownie potwierdzona przez króla Edwarda III w jego statucie opactwa Glastonbury.

Jego ojciec, Edward II, zrobił to samo 12 listopada 1313 roku w Westminsterze. Tekst w Calendar of Charter Rolls of Edward I and II brzmi: Inspexiumus i potwierdzenie statutu Henryka II, datowanego w Westminster, na rzecz opata i klasztoru Glastonbury (oryginalny rękopis: Monasticon, tom I, s.62. )

Fragment z przypisem w języku angielskim:

NUM. CXXXVI.

De Cranemere. Tamże. pag. 597.

Henricus, rex Angliae, Arnulfo camerario, et omnibus baronibus de Sumerseta, Salutem. Sciatis, me concessisse Herliwino, abbati de Glastingeberia, terram de Cranemere, liberam et quietam tenere et defendere contra me, pro tribus hidis terrae, sicut pater meus concessit Hardingo de Wiltona. Teste Ur de Abbetot et Rogero capellano apud Westmonasterium.

NUM. CXXXVII.

Charta Regis Henrici II. Super restaratione ecclesiae Glastenburiensis, totius Angliae et orbis christiani antiquissimae, cum in minibus ejusdem registens in cineres fuisset redacta. Wilkins. Concilia. vol. 1. str. 489.

Henricus Dei gratia rex Angliae, dux Normaniae, Aquitaniae, et comes Andegaviae, archiepiscopis, episcopis,

Quantum ad Septem ecclesias. Od ponad czterystu pięćdziesięciu lat toczył się spór między mnichami z Glastonbury a biskupami diecezji, dotyczący jurysdykcji nad tymi parafiami, które później tworzyły archidiakonat Glastonbury i do dziś nazywają się jurysdykcją. z Glastonbury.

Siedem parafii wymienionych w karcie zwolnienia króla Iny, anno 725, to Sow, Brent Merling, Schapewick, Street, Budcaleth i Pilton; statut króla Edgara, anno 971, wymienia tylko pięć z tych parafii, pomijając Brenta i Piltona. Karta Henryka II, 1185, wydrukowana w Historii Glastonbury, str. 129, wymienia siedem kościołów, jak w statucie króla Iny, i to samo, z wyjątkiem Brenta, którego pominięto, a zamiast tego wstawiono Dicheseat.

Ale tak naprawdę siedem kościołów, do których twierdził archidiakon Wells z jednej strony, a opata i mnichów z drugiej, to te wymienione w statucie króla Henryka, a pozostałe trzy kościoły Piltona, Pennarda i Ditcheta wróciły do archidiakon z Wells i archidiakonat z Glastonbury było kontynuowane w siedmiu parafiach wymienionych w tym statucie. Niezależnie od tego, zarówno Pilton, jak i Ditchet są wymienione w zakazie wysłanym do biskupa z 1319 r. Jako należące do jurysdykcji opata i klasztoru, kiedy to z rejestrów jest najbardziej oczywiste, że Pilton był wówczas szczególną jurysdykcją należącą do precentor Wells, tak jak jest teraz; a Ditchet był wówczas pod jurysdykcją biskupa i archidiakona Wells, tak jak jest do tej pory. -Łucznik.

W roku 944 król Edmund napisał statut dla Glastonbury i ich opata St.Dunstana, nie tylko potwierdzający wszystkie przywileje i darowizny przyznane poprzednio ich poprzednikom, przez jego przodków, króla Edwarda, Alfreda, Kentwyna, Inę, Cuthreda i innych. , ale zwolnił ich z wielu ciężarów, obowiązków, składek i poddań; i dał im prawo i władzę do otrzymywania grzywien, karania złoczyńców i cieszenia się ich ziemią tak wolną od wszelkich roszczeń jak jego własna, zwłaszcza samo miasto Glastonbury. Te przywileje w statucie są więc nazywane Burghbrice, 100soena, Athas, Ordelas, Infangentheofas, Homsocna, Frithbrice, Foresealle, Toll i Teame.

Król Egelred lub (jak inni go piszą) Ethelred, drugi syn króla Edgara, podarował Sigegarowi, a następnie opatowi, sześć hydów ziemi w Anstancliff, jeden hyde w Sitebeorge, mannoui w Pucklechurch zawierający trzydzieści hydów ziemi i dom, który on kupiony za czterdzieści marek złota w Wilton.

Król Edmund Drugi, zwany Ironside, syn króla Egelreda, śmiertelnie ranny przez zdradzieckiego księcia Edricka, w 1016 r., Przekazał temu opactwu siedemnaście hydów ziemi i jego ciało, które miało zostać tam pochowane.

The Saxon Kings continued a tradition of protecting the Culdees’ institutes even across Europe. This included the Frankish descended Kings (i.e. Saxony / Bavaria / Carolingian Italy House of d’Este Guelph Brunswick) protecting the most important academic institutes on the Continent (like the Columban institutes of Luxeuil Abbey, St Gall & St Othmar’s Switzerland). The English lines of the Saxon Kings in Britain included some detailed protections of our institutes (like Glastonbury) which spanned more than 1,500 years of recorded history. The continual protections were evident as many important marriages of the English Royals were with the Scottish (Celtic) Royals. For example princess Maud of Scotland, daughter of King Malcom III was Queen of England and Duchess of Normandy at the same time. Her heirs included the Chiefs of the House of Anjou, whose Empire included the Kingdom of Jerusalem. Eleven successive Kings of Jerusalem were direct house members of the Anjou (Angevin) Dynasty of France and of England’s Culdee New Jerusalem headquarters. The Angevin King Richard was kept hostage by the Austrian Duke Leopold until a special prisoner exchange was deal was met. In exchange for his successors the Duke (later Emperor) Otto IV of Brunswick, Henry of Brunswick and also the Abbice of Glastonbury, these were given to the Imperial house of Germany in exchange for King Richard’s release. This tyrannical Emperor of Germany Henry VI had died in 1197 and so Richard (who was heir of the Electorate of Arles) placed his vote for these Guelph princes to become the next Emperor. After many attempts by Otto IV’s uncle (King Richard) to secure a marriage with the Scottish Royal House (to become King of Scotland) he had re-arranged his commitments to Brunswick by making all to fall back to Otto IV as the Angevin heir, by making him the Duke of Angevin Aquitaine and the Count of Poitou in 1196. At the death of King Richard in 1197 a false Regency of Angevin was presided over by King John who was at war with France. In 1198 two of the Heirs and owners of the Angevin estates (Henry V Count Palatinate on the Rhine, Duke of Brunswick, and Henry of Winchester Duke of Brunswick) came to England to dispute King John for their rightful place in the Angevin Empire. However, this came to no avail. A peace treaty with France recognized King John as the heir of the Angevin Empire estates (although disputed by the House of Brunswick even till the last Capetian King was killed in the French Revolution, in the Brunswick Manifesto who claimed to raze Paris to the ground, lining up all civilians for a military execution if they continued to dishonor their rightful King/ally/ Rival Capetian house, who had made the Duke of Brunswick the rightful commander in chief of all the French Military, which Napoleon had defeated). So it also was just a French false construction in 1200AD when a peace treaty was made with King John all to counter balance the power against the then elected Emperor Otto IV in 1198.  Also France tactfully predicted King John could not hold together his estates, and we all witnessed this epic collapse of the Angevin Empire (from Jerusalem to England). The proof the protest has continued is shown in several treaties, battles and wars that have come up within the last 100 years. Among these also a mark of sovereignty of this line has been continued as Brunswick continues to bear the French Coat of arms as the primary two shields in the smaller version coat, the two lions on a red shield. This holds in international law enough to suffice the maintenance of this Angevin and Aquitaine inner-house struggle as a Capetian rival house. Otto IV of Brunswick held the main estates of the Angevin Empire, and had a pledge of King Richard to give the rest to the other sons of Henry the Lion who came to his aide, giving their lives to the Hohenstaufen Tyrant in exchange for his freedom. However these efforts came to no avail as war with the smaller areas of France were unwinding with King John winning a treaty with the rival Capetian line who are today’s Kings of France.

The last real Angevin ruler then remains to be Henry II of England. He was father-in-law of Henry the Lion of Brunswick, and had long battled to retain headship of the Angevin Empire as a rival branch of the House of Capet, often in war against France, as allies with Imperial Germany. It does stand today all of these other branches are required to remain in subordinance to Europe’s oldest Royal House(Saxony Brunswick Imperial line) for the continuation of the House of the Angevin-Britain-Saxony-Jerusalem Empire). Brunswick maintains that the Capetian house is junior on several lines, including the Carolingian branches. So the highest claims to the crowns of Europe (and Jerusalem) are continued to this day.

At the heart of that struggle for the Angevin Empire was the Abbice of Glastonbury. Emperor Henry the VI, to only release Richard in a conditional exchange for the two Dukes of and the control of Brunswick. It was a first time ever transaction of such for Glastonbury. It was to make his kinsman Savaricus the Bishop of Bath and Wells, and to annex the Abbotship of Glastonbury to that Bishoprick. This returned back to the local Clerics quickly after this Hohenstaufen Tyrant was defeated. A witness of this continuance with the local true Culdees was evident in the historical records of the exploits of the last Cleric Lord Prior of Glastonbury John Nott. He resisted Henry VIII, refused to sign his act of supremacy, and petitioned the next two monarchs to let this abbice continue to his heirs.

We know the Culdees themselves were under the most impervious of protections by the next successive Kings of England, as well as those of their Local lords. For example, the King Henry O’Neill, King of Tyrone, was declared “the Chief of the Irish Kings” by Henry VII. The O’Neils also being the primary line of the Abbots of Iona Scotland and the Scottish Royals (of the Red Branch).

The many layers of Celto-Saxon Royal protections have many books published on their own. Each of the many areas deserve a books of their own and should be noted as one of the highest supporting factors of God’s covenant work in the earth as He promised to provide to the seed of David, David’s Throne(see Stone of Scone), the seed of Levi (see Welsh Pedigrees of Saints and studies on the Irish Royal history), and  the numerous books covering the Birthrights of the House of Joseph in Ephraim(England) and America (Manasseh) Anglo-Saxon German and Kindred peoples.

 

Misje Culdean za granicą

Cytat z książki „Listy o wymuszonym celibacie duchowieństwa Kościoła Rzymskiego, skierowane do irlandzkiego duchownego tego kościoła przez jego przyjaciela, laika kościoła anglikańskiego”:

 “Baleus and Bruschius spoke of the marriages of Monks and nuns as not uncommon in that country (Germany) before the tenth century.” 

Historyk Bruschius jest autorem „Pierwszego wieku niemieckich klasztorów”.

Kolumbanus ze swoimi dwunastoma mocno ugruntował te klasztory, a także klasztory w całej Europie.

Oto cytat z rozdziału zatytułowanego „Rozprzestrzenianie się Kościoła Culdean” z „History of the Scottish Nation or The History of the Celtic Church ”:

„… Podobnie cały kraj zwany obecnie Frankonią, Alamannią i Bawarią, nawrócony i rządzony kościelnie tylko przez Kuldean. A jeśli mamy mówić o wpływach Kościoła brytyjskiego, jak niektórzy się wyrażają, należy przynajmniej przyznać, że wpływy te można porównać do wylewu rzeki, która pokrywa cały kraj. Wszystkie charakterystyczne cechy Kościoła kuldańskiego - jego żonaci księża, wysyłanie swoich misjonarzy przez dwunastu, jego praktyka budowania osiedli w oddzielnych domach, jego podporządkowanie chorepiscopi (lub biskupów klasztorów) rządom opatów - wszystko to to znajdujemy w Bawarii i Alamannii w latach 730-739, podobnie jak w Szkocji w 565 roku.

To wszystko jest jedną i tą samą wspólnotą kościelną, wspólnotą Viri-Dei lub po irlandzku Keile De. Na całym południu i zachodzie oraz w dużej części północnych Niemiec, zanim usłyszano o apostole Niemiec, znajdujemy kwitnący, dobrze zorganizowany, wolny od Rzymu kościół, którego jedyną najwyższą władzą był Pismo Święte, którego głoszenie było słowem o bezpłatnej odkupieńczej łasce Boga w Chrystusie Jezusie ”.

On the Continent numerous of our Early Culdean Saints are honored:

150 early Culdee Missionaries are honored in Germany, 45 in France, 30 in Belgium, 13 in Italy, 8 in in Norway and Iceland, to say nothing of other places and Saints of whom mention is made in the British Martyrology.
In the early period of the church, the Culdees are renown for having already founded 12 monasteries in England, 13 in Scotland, 7 in France, 16 in Bavaria, 15 in Rhoetia, Germany and Switzerland, 10 in Alsace, 7 in Lorraine, 12 in Armorica and 6 in Italy.

Dziedziczni przywódcy

Poniższy fragment pochodzi ze stron 176–180 z książki „Celtic Church in Britain” autorstwa Hardinge'a. (Zawiera bibliografię).

DZIEDZICZY LIDERZY

Założyciel lub święty człowiek, któremu pierwotnie nadano ziemię, był nazywany patronem klasztoru lub wspólnoty chrześcijańskiej. Trudno przecenić wagę jego stanowiska. Glosa traktatu prawnego o sukcesji wychwalała zatem tę osobę i urząd. On jest tym (24), który jest najszlachetniejszy; kto jest najwyższy; kto jest najbogatszy; najsprytniejszy; najmądrzejszy; kto jest popularny, jeśli chodzi o odpokutowanie; kto ma największą moc pozywania; najbardziej stanowczy do pozywania zysków i strat. I: każde ciało broni swoich członków, jeśli jest to ciało dobre, dobre, moralne, zamożne, zdolne. Ciało każdego jest jego plemieniem. Nie ma ciała bez głowy.

To, że opis ten odnosi się z równą mocą do przywódcy „plemienia kościoła”, potwierdza Cain Aigillne (25).

Przywódca osady chrześcijańskiej pierwotnie posiadał ziemię, budynki i prawo do dziedziczenia, które zależało od niego i plemienia, do którego należał. Nie tylko w Irlandii, ale także w Walii dzierżawa abbatalna była dziedziczna. (26) To plemienne i dziedziczne zamieszkiwanie nie było wyłącznie pochodzenia celtyckiego wśród celtyckich chrześcijan, ale miało również swoje zezwolenie w Liber ex Lege Moisi. Kapłani byli wybierani tylko z plemienia Lewiego, a zwłaszcza z rodu Aarona, i przejmowali święte urzędy swoich ojców, a także posiadali święte miasta wraz z ich przedmieściami. To z pewnością wygląda na autorytet celtyckich chrześcijan do kontynuowania dziedzicznej sukcesji druidów i Brehonów we własnych wspólnotach chrześcijańskich. Ale chociaż obowiązywały prawa dziedziczne, nie przeszkodziło to aspirującemu Brehonowi dopasować się do swojego zadania poprzez naukę. Chrześcijańskie prawa przewidywały prawie każdą ewentualność, aby zapewnić wybór odpowiedniego następcy na przywództwo każdej społeczności.

Najprostszym zastosowaniem tego przepisu dziedzicznego dziedziczenia było zastosowanie do odpowiedniego syna pierwotnego opata założyciela, o czym świadczy następujący dwuwiersz z traktatów prawnych:

Następca powinien być

Syn opata w przyjemnym kościele

Fakt ustalony sensem. (27)

Ten następca nazwano „węglem”. Później hagiografowie dołożyli wszelkich starań, aby ustanowić go „spadkobiercą” założycieli.

Dzięki temu całe bogactwo i prestiż klasztoru pozostały własnością dziedzica. Po okresie wikingów nazywano go „erenach” lub airchinnech. Giraldus Cambrensis zauważył, że „synowie, po śmierci swoich ojców, objęli beneficjum kościelne nie przez wybór, ale przez prawo dziedziczne” (28).

Gdyby opat nie miał syna lub był „dziewiczym opatem”, należało wybrać odpowiednią osobę z „plemienia patrona, który będzie następcą kościoła, o ile znajdzie się osoba nadająca się do bycia opatem. wspomniane plemię patrona; chociażby wśród nich był tylko śpiewak psalmów, to on otrzyma opactwo ”. (29) Coemgen„ postanowił, że erenagh w jego kościele powinna być zwyczajowo należąca do dzieci i potomków Dimmy ”(30). Ale gdyby ani syn opata, ani odpowiednia osoba z plemienia świętego nie przybyła, prawo przewidywało trzecie źródło:

Jeśli nie ma nikogo z tego pokolenia, który mógłby być opatem, należy je [opactwo] oddać pokoleniu, do którego należy ziemia, aż do czasu, gdy osoba nadająca się do bycia opatem plemienia świętego patrona zostanie wykwalifikowany; a kiedy już jest, to będzie mu dane [opactwo], jeśli będzie lepszy od

opat pokolenia, do którego należy ta ziemia i który ją zabrał. Jeśli on [pierwszy] nie jest lepszy, jest tylko w

w jego kolejce odniesie sukces. (31)

Sporadycznie zdarzało się, że młodsi członkowie „plemienia kościoła” otrzymywali w swoim imieniu nadania ziemi w sąsiedztwie i zakładali pomocnicze wspólnoty chrześcijan. Uważano je za przedłużenie pierwotnego kościoła lub klasztoru. Niekiedy przybrany syn Kościoła osiadał z kilkoma towarzyszami w niewielkiej odległości, a może nawet za morzem. Wszystkie te pomocnicze domy były prawnie związane z pierwotną osadą patrona i podlegały jurysdykcji jego „spadkobierców”. Prawo stanowiło, że:

Jeśli ktoś nadający się na opata nie pochodzi z plemienia

świętego patrona lub plemienia, do którego należy ziemia, opactwo należy nadać jednemu z klasy drobnych manach do czasu, gdy osoba nadająca się do bycia opatem, z plemienia patrona lub plemienia do kogo należy ziemia, powinien mieć odpowiednie kwalifikacje; a kiedy jest taka osoba, należy mu dać abstynencję na wypadek, gdyby był lepszy (32).

Termin fine-manach grade określał niższego członka „plemienia kościoła”, który był dzierżawcą ziem kościelnych; lub może również wskazywać na członków Kościoła, którzy założyli sobie miejsca, lub może nawet obejmować „ludzi, którzy dają Kościołowi wartościowe dobra”. (33) Prawo troszczyło się o wszelkie ewentualności w ten sposób:

Jeśli ktoś nadający się na opata nie pochodzi z plemienia

patrona lub plemienia dawcy

ziemi, czyli klasy manach, kościół „namaszczenia” będzie

odbierz, na czwartym miejscu; kościół dalta będzie

otrzymać go na piątym miejscu; Compairche kościół będzie

zdobądź go na szóstym miejscu; sąsiedni do kościoła

uzyska go na siódmym miejscu. (34)

Kościół „namaszczenia” to ten, w którym święty patron był kształcony lub w którym został pochowany. Kościół dalty został założony przez przybranego syna lub ucznia z osady klasztornej. Compairche kościół podlegał jurysdykcji patrona, ale znajdował się w pewnej odległości.

Sąsiedni kościół to taki, który, choć nie podlegał patronowi patrona, po prostu znajdował się w niezbyt dużej odległości od niego.

Gdyby wszystkie te źródła okazały się nieskuteczne, mnisi mieli wybrać odpowiednią osobę spośród „pielgrzymów” (35), którzy szukali wśród nich schronienia lub gościnności, lub nawet odpowiedzialny świecki mógł chwilowo rządzić, aż znalazłby kogoś bardziej odpowiedniego ( 36) Ta praktyka doprowadziła do wielu anomalii na przestrzeni wieków. Grubi nie zawsze byli biskupami ani nawet kapłanami.

W Kildare zawsze były kobietami. W Armagh znajduje się również wzmianka o żeńskiej karbie św. Patryka. Ten, który odziedziczył prawa patrona, był wodzem o znacznej władzy we wspólnocie kościelnej. Roczniki zawierają prawie kompletną listę opatów lub grubasów, ale nie wskazują kolejnych biskupów, którzy byli najczęściej podporządkowani opatowi i nie następcy po sobie. Imiona w Rocznikach następców Patryka są często nazywane opatami, podczas gdy niektórzy nazywani są biskupami, jak również opatami, a inni nazywani są po prostu biskupami, a jeszcze inni po prostu grubymi włosami św. Patryka. Nic w tym ostatnim tytule nie wskazuje, czy był biskupem, czy nie. Dlatego prawie niemożliwe jest prześledzenie sukcesji biskupiej w Armagh. Gruby Patryk mógł być biskupem, księdzem, osobą świecką, a nawet kobietą. (37) W XI wieku ta anomalna sytuacja nadal istniała w Irlandii. Bernard napisał, że:

Diaboliczna ambicja pewnych rangą ludzi wprowadziła skandaliczny zwyczaj, dzięki któremu Stolica Apostolska [Armagh] została przejęta przez dziedziczenie dziedziczne. Ponieważ nie pozwoliliby nikomu awansować do biskupiej katedry, z wyjątkiem osób z ich własnego plemienia i rodziny. Również to następstwo nie trwało przez krótki czas, prawie piętnaście pokoleń zostało już wyczerpanych w tym biegu niegodziwości (38).

Do czasów Celsusa ośmiu z tych grubasów było żonatymi mężczyznami. Po tym, jak Malachy został wybrany na urząd przez partię rzymską, starał się wprowadzić Armagha i jego następcę

zgodnie z praktyką kanoniczną.

MĘŻCZYŹNI, KOBIETY, RODZINY

Skład wczesnego celtyckiego klasztoru można odkryć na podstawie źródeł. W Katalogu Świętych Irlandii odnotowano, że pierwotni chrześcijanie, których do wiary pociągnął Patryk i jego następcy, byli „wszyscy biskupami,… założycielami kościołów…” Nie odrzucali usług i towarzystwa kobiet, ponieważ opierały się na kołysz Chrystusa, nie bali się uderzenia pokusy. Ten porządek świętych utrzymywał się przez cztery panowania (39), to jest do 5. T. Dawno temu usiłowano ustalić, że wprowadzenie kobiet do klasztoru

gospodarstwa domowe były małżonkami lub żonami duchowymi. (40) Wydawałoby się mniej naciągana sugestia, że na początkowym etapie celibat nie był wymuszany. Społeczności mężczyzn i kobiet mieszkających razem jako rodziny były bardziej modne. SH Sayce zwrócił na to uwagę, pisząc: „Podobnie jak w Egipcie, w kościele celtyckim monasterium lub kolegium było zbiorem chat, w których mnisi, zarówno duchowni, jak i świeccy, mieszkali ze swoimi żonami i rodzinami” (41).

W prawie irlandzkim znajdują się przepisy dotyczące różnych członków rodziny monastycznej. Rozpoznawali „dziewice” i żonatych duchownych wszystkich stopni, nawet świeckich pustelników:

Jest dziewiczy biskup… dziewiczy kapłan… biskup

jednej żony (42 lata)… dziewicy, duchownej… duchownej

uczennica jednej żony (43)… świecka samotniczka… dziewictwa…

świeckich pustelników, którzy są bez dziewictwa, jeśli są umiłowani

Boga i ich dzieła wielkie, jeśli ich cuda są takie

liczne, a jeśli są liczniejsze, tak samo jak Piotr i Paweł byli dla Jana i tak samo jak Antoni i Marcin. (44)

Tak więc było ewidentnie w irlandzkim kościelnym

Organizacje „dziewiczych biskupów”, „dziewiczych kapłanów”, „dziewiczych opatów” i „dziewiczych studentów duchownych”, oprócz „dziewiczych świeckich pustelników”. Byli też najwyraźniej żonaci biskupi, księża, opaci, studenci duchowni i świeccy pustelnicy. Porównanie statusu, jakim cieszyła się „dziewica” i osoby pozostające w związku małżeńskim, pokazuje, że dziewictwo było uważane za nadrzędne. Ale bycie „mężem jednej żony” nie wykluczało mężczyzny z żadnego urzędu duchownego, nawet od pustelnika. W rzeczywistości prawo robi wszystko, aby chronić przed potępieniem lub pogardą „świeckich pustelników, którzy są pozbawieni dziewictwa, jeśli są umiłowani przez Boga”. I tak pisarze „Lives” zauważyli, że zarządca Cadoc miał córkę (45), podczas gdy sam Cadoc miał „zięcia” (46), a jego ojciec - „klasztor”. (47) prawa potępiały „syna zakonnika bez godziny na jego zakon” (48).

  1. ALI IV, 375.
  2. ALI II, 279–381.
  3. Życie Samsona, XVI.
  4. ALI IV, 383.
  5. Giraldus Cambrensis, Gemma Ecclesiastica, Disert. II, 22; por. HC Lea, History of Sacerdotal Celibacy I, 347, 360-4.
  6. ALI III, 73.
  7. LSBL, 11,815-18.
  8. ALI III, 73–9.
  9. ALI III, 73.
  10. ALI II, 345.
  11. ALI III, 75.
  12. AFM, 437, 441.
  13. TLP I, 69.
  14. Omówienie tego tematu można znaleźć w WH Todd, St Patrick, 171-2 i W.Reeves, Ecclesiastical Antiquities, 136.
  15. Życie Malachiasza, 45.
  16. Skene, Szkocja II, 12, 13.
  17. T. Olden, „On the sonsortia of the first order of irlandzkich świętych”, PRIA, 3r & D Seria, II, nr. 3 (1894), 415-20.
  18. AH Sayce, „The Indebted of Celtic Christianity to Egypt”, Scottish Ecclesiological Society Transactions III (1912), 257; por. HC Lea, History of Sacerdotal Celibacy I, 96; II, 316.
  19. ALI IV, 363-5.
  20. ALI IV, 369.
  21. ALI IV, 367.
  22. LCBS 343.
  23. LCBS, 348.
  24. LCBS, 356.
  25. ALI III 63.

Odpowiednie skróty: ALI (Ancient Laws of Ireland, red. Hancock), LSBL (Lives of the Saints from the Book of Lismore, patrz WS), AFM (Annals of the Four Masters, red. Oâ € ™ Donovan), TLP (The Trójstronne życie Patricka, red. WS), WS (Whiteley Stokes), LCBS (Lives of the Cambro British Saints, Rees).

Przeczytaj więcej o historycznym kościele celtyckim i dzisiejszym ruchu prawosławnego kościoła celtyckiego.

 

DODATEK

Actual children vs spiritual children in Ireland’s Annals of the Four Masters:

A coarb was a term used to describe a successor or heir of a saint or an ecclesiastical founder, who inherited their authority and property. (Quotes taken directly as recorded in the Annals of the Four Masters).

Actual son:

• In the year 493, “St. Patrick left his blessing with Conall Gulban, son of Niall, and with his posterity after him; and he left his coarbship [comarbae] with his son Fergus”. This implies that Fergus was the actual son of Conall Gulban, and that he became the coarb of St. Patrick in that region.

Spiritual sons: 

• In the year 544,“St. Ciaran of Cluain-mic-Nois died on the 9th of September, on Sunday precisely; and he was succeeded by Oenna, son of Laeghaire, one of his own tribe; for Ciaran was of the race of Conall Gulban”. This implies that Oenna was not the actual son of St. Ciaran, but his spiritual son or disciple, and that he became the coarb of St. Ciaran in that monastery.

• In the year 549, “St. Mac Cairthinn of Clogher died on the 24th of June; and he was succeeded by Aedh, son of Colgan”. This implies that Aedh was not the actual son of St. Mac Cairthinn, but his spiritual son or disciple, and that he became the coarb of St. Mac Cairthinn in that see.

Actual children:

In the year 512,  “St. Brigid, Abbess of Cill-Dara, died on the 1st of February; and she was succeeded by Darlugdach, her own daughter”. This implies that Darlugdach was the actual daughter of St. Brigid, and that she became the coarb of St. Brigid in that abbey.

• In the year 563, “St. Columba, son of Feidlimidh, son of Fergus, son of Conall Gulban, son of Niall, went to Alba [Scotland] with twelve men”. This implies that St. Columba was the actual son of Feidlimidh, and that he became the coarb of his father in his clan.

• In the year 615,  “St. Aidus, son of Bricc, Bishop and Abbot of Ferna, died on the 10th of August; and he was succeeded by his own son Mochua”. This implies that Mochua was the actual son of St. Aidus, and that he became the coarb of St. Aidus in that monastery.