Talrijke oude manuscripten ter bevestiging van St. Joseph (van het Sanhedrin) Stichtte in 36 n.Chr. Het Brits Hebreeuwse priesterschap in Glastonbury

Verspreid de liefde

 These days it has become popular, and the google ranking system seems to prefer these “new” sources who have agendas to ignore the older authentic records of Joseph at Glastonbury. There are now mostly authors that ignore the 1st-4th Century writings that were the original sources for the later historians they attack as being only “Templar legend” etc.  In effect these irresponsible new occupiers of our Glastonbury estates are helping censor the proof God has reached out to His covenant people. That is common these days to see leading funded institutes downplaying our Christian foundations. These like the current occupiers of Glastonbury have been making up new versions of the long established facts. This brings dishonor to our Parents and Grandparents, something God said would not last. While these wicked schemes are popular and lucrative, this dishonest rebellion from Christ won’t last for very long.

St. Joseph (van het Sanhedrin) stichtte het Brits-Hebreeuwse priesterschap in 36 n.Chr

Saint Joseph of Arimathea

The first Culdee at Glastonbury

Sint-Jozef van Arimathea, was een lid van het Sanhedrin in Jeruzalem, en de houder van de Twaalf Huiden in Glastonbury. In de eerste eeuw zette hij zijn Hebreeuwse autoriteitsstaf in de grond, die tot een boom bloeide. Tegenwoordig wordt het nog steeds beschouwd als het ultieme symbool van de Hebreeuwse wet over Engeland, door zijn Levitical (Zadokiaanse afkomst) die overging op hun belangrijkste erfgenaam in de orde van MelchiZadok, en uiteindelijk op Yahshua Ha Machiac (Jezus de Christus).

Er zijn duizenden geschriften en boeken beschikbaar die tot in detail bewijzen dat Jozef van Arimathea de stichter was van de First Century Church in Glastonbury. Op de een of andere manier hebben sommige opportunisten de laatste tijd echter verschillende vestigingen in Glastonbury overgenomen om te onderwijzen dat de heilige Jozef in Glastonbury slechts een legende is geweest en dat zijn verblijf in Glastonbury pas in de 12e eeuw als een lering begon. Dit is schromelijk onjuist.  

Schaam je voor zulke zogenaamde historici die het geboorterecht van Brits Israël hebben gestolen voor hun eigen winst op korte termijn, mannen die wensen dat God niet trouw was aan Zijn verbonden!

De echte en feitelijke geleerden vertrouwen op verschillende van deze bronnen van bewijs (die dateren van vele eeuwen geleden):

1. Het pseudo-evangelie van Nicodemus (Evangelium Nicodemi), in sectie “Handelingen van Pilatus”, authentiek verklaard tot ten minste de 4e eeuw, terwijl verschillende geleerden (zoals Tischendorf) beweren dat het een geschrift uit het begin van de 2e eeuw is.  

2. Het Melchini Fragmentum. Geschreven door de Welshe bard Myrddin (Melkinus Avalonius / Maelgwyn van Llandaff) in de 5e eeuw. Hij was de heer van Anglesey en Snowdonia, en oom van St. David van Wales, die zijn rijk afzwoer om monnik te worden. Hij heeft deze woorden achtergelaten: 'Jozef van Arimathea, de nobele decurion, ging zijn eeuwige slaap binnen met zijn elf metgezellen op het eiland Avalon'.  

3. De Origine Ecclesiae Britannicae. Geschreven door Elvan van Avalon, een illustere Britse geleerde die was opgeleid aan de School van Jozef van Arimathea in Avalon, 180 n.Chr. Hij wordt genoemd door de vooraanstaande rooms-katholieke kerkelijke Pitsaeus en kardinaal Baronius.

4. Gildas Albanicus, de grote Engelse historicus geeft hetzelfde jaar voor de bekering van de Britse natie als het jaar dat de heilige Jozef arriveerde. Zoals blijkt uit zijn geschriften, van circa 550 n.Chr "De Excidio Britanniae" (of On the Ruin of Britain) en "Overwinning van Aurelius Ambrosius".

5. Maelgwyn of Avalon, wrote of St Joseph of Arimathea’s grave in his Historia de Rebus Britannicis, written in about A.D. 540 (as copied and quoted by John Leland): “The Isle of Avalon greedy of burials … received thousands of sleepers, among whom Joseph de Marmore from Aramathea by name, entered his perpetual sleep. And he lies in a bifurcated line next the southern angle of the oratory made of circular wattles by thirteen inhabitants of the place over the powerful adorable Virgin “.

6. Saint David’s Monuments. Van 546 n.Chr. Tot de vernietiging door koning Hendrik VIII, bleven zijn pilaar en koperen tablet staan. De tablet is tot op de dag van vandaag in goede staat bewaard gebleven. Het luidt (zoals Sir Henry Spelman beschreef in zijn boek "Concilia") "De eerste grond van God, de eerste grond van de heiligen in Groot-Brittannië, de opkomst en fundering van alle religie in Groot-Brittannië, en de begraafplaats van de heiligen."

7. Ancient Vatican Manuscripts of the Historian Baronius, opgenomen in de 16e eeuw, Annales Ecclesiastici, AD 35, sec. 5 de boekhouding van Lazarus, Maria Magdalena en Martha vergezelden Jozef van Arimathea naar Groot-Brittannië.

8. Roman texts regarding Vespian. Hoewel deze meer tegenstrijdige informatie bevatten, dateren ze ook uit de eerste eeuw en bevatten ze verslagen over Vespian (leider van het Britse Vreemdelingenlegioen) die Joseph uit de gevangenis bevrijdde. Verschillende geleerden hebben dergelijke verslagen gebruikt om te onderwijzen hoe Joseph de kerk in Glastonbury heeft opgericht.


8. De geleerden uit de 11-13e eeuw. Er zijn de talrijke geleerden uit de elfde en twaalfde eeuw die herhalen dat Sint-Jozef de Glastonbury-kerk heeft gesticht. Bijvoorbeeld John of Glastonbury, William of Malmsbury en John de Boron.

William M en John G waren allebei historici van hoog niveau. Zoals elke goede historicus doet, citeert en citeert hij rechtstreeks uit de alom gewaardeerde historische documenten. Een daarvan was bijvoorbeeld het Evangelie van Nicodemus (of Handelingen van Pilatus).  

De Boron schreef in c. 1200 een eenvoudig verslag van Jozef van Arimathea die de graal naar Groot-Brittannië bracht. Er zijn verschillende oude teksten waarin wordt vermeld dat Jozef van Arimathea naar Groot-Brittannië ging "met de heilige graal". Dit wordt echter begrepen niet de beker zelf te zijn, maar de praktijken van het zijn van het lichaam van Christus, de kerk van de bloedlijn van het huis van Israël (de twaalf stammen, niet alleen de ene stam die bekend staat als Juda), en het nemen van de heilige communie als is door Christus ingesteld om net zo vaak te doen als wij offers brengen.  

After this date there are so many hundreds of scholars expounding on the subject. Among these were many great reputable historians. One closer to their time was Robert Avesbury’s Chronicle “Historia de Mirabilibus Gestis Edwardi III”, where Avesbury (died 1539)  authenticated the Glastonbury accounts as facts of history, and confirmed the line of King Arthur as a descendant of Joseph of Arimathea. It is grossly false for anyone to say these histories were merely as a monkish idea in the 12th Century (There’s much more proving the King Arthur – Glastonbury story.)

 

Evangelie van Nicodemus

When John of Glastonbury quoted the Gospel of Nicodemus, he wrote:

"Incipit tractatus de sancto Joseph ab Arimathia, extractus de libro quodam quern invenit Theodosius imperator in Jeruzalem in pretorio Pilati"

(Vertaling: "Hier begint de verhandeling van de heilige Jozef van Arimathea, ontleend aan een boek dat keizer Theodosius vond in de raadkamer van Pilatus in Jeruzalem")

Over de hele wereld hebben verschillende orthodoxen dit evangelie van Nicodemus als canoniek beschouwd. Van tijd tot tijd bereikte het ook officiële publicaties van de kerk en vermeldde het samen met de vier evangeliën. Het werd echter nooit meer algemeen aanvaard dan apocrief en substantieel.

Sommigen beweren dat het geen geschrift uit de eerste eeuw is, maar niemand is het daar niet mee eens dat het vanaf de 4e eeuw op grote schaal werd gebruikt als een bijna 'canoniek' evangelie. In de hele christelijke wereld is het algemeen aanvaard dat keizer Theodosius het originele manuscript uit de raadszaal van Pilatus in Jeruzalem heeft blootgelegd.

We zouden elk van de genoemde manuscripten uitgebreid kunnen behandelen, maar dat is niet het doel van dit boek. We hebben het echter over de context van de Brits-orthodoxe kerk, en het komt vrij algemeen voor in dit boek over de sabbat.

De westerse rooms-katholieke kerk is ook gedwongen de geldigheid van deze documenten uit het begin van de 4e-6e eeuw zo vaak toe te geven. In ten minste vijf kerkenraden (Pisa 1409; Constance 1417; Sens 1418; Sienna 1424; en Basil 1434) werd onderbouwd dat de Britse kerk de oudste kerk is buiten de Bijbelse landen; met de verklaring van het Concilie van Basilius in 1434, "De kerken van Frankrijk en Spanje moeten in punten uit de oudheid en voorrang geven aan die van Groot-Brittannië, aangezien deze laatste kerk werd gesticht door de heilige Jozef van Arimathea onmiddellijk na het lijden van Christus."

Het bewijs bevestigt dat de geschriften van Willem van Malmsbury en John van Glastonbury absoluut correct zijn in hun opname dat de abdij van Glastonbury voor het eerst werd opgericht door de heilige Jozef van Arimathea. Enkele andere details kunnen discutabel zijn, maar met deze allemaal in het juiste perspectief bezien, is het verslag van St. Joseph in Groot-Brittannië sterk. Het woord van deze geleerden moet worden beschouwd als van de hoogste autoriteit, gezien het feit dat ze toegang hadden tot de enorme bibliotheken van Glastonbury Abbey (het oude klooster dat groter was dan Constantinopel). Deze bibliotheek werd later verbrand en vernietigd door Henry VIII.  

Sinds deze bibliotheken werden platgebrand, hebben de secularisten de meeste controle gehad over de lokale landgoederen van Glastonbury. Deze lijken een agenda te hebben om dit bewijs van Christus op aarde te beperken en te bagatelliseren, in het bijzonder Zijn bezoek aan Groot-Brittannië. Het is al lang gevestigd en wereldwijd bekend dat Christus inderdaad samen met zijn oom naar Groot-Brittannië is gekomen om de eerste kerk te stichten.

Aartsbisschop Parker, de eerste aartsbisschop van Canterbury tijdens de regering van koningin Elizabeth, beloofde in zijn brief aan Calvijn, dat hij een verbintenis tussen alle protestanten zou voorstellen, waarin hij hem eraan herinnerde dat de Kerk van Engeland “Haar episcopaat behouden; maar niet zoals van paus Gregorius, die Augustinus de monnik hierheen stuurde, maar van Jozef van Arimathea. " (Gildas, 1525)

Queen Mary had het document en de akte van de Glastonbury Abbey ontvangen en gelegaliseerd voor de opvolgers van de ene monnik, John Nott, die weigerde Henry VIII's Act of Supremacy over de kerken te ondertekenen. Het relevante uittreksel van het document is: 'Dat het een huis is van zo'n oudheid en van roem door heel Christendome, voor het eerst begonnen door de heilige Jozef van Arimathea (die het lijk van onze Verlosser Christus van het kruis afnam) en begraven ligt in Glastonbury, en hij het meest Wij smeken van harte met ons om tot Christus te bidden voor goed succes voor uw geachte heer in al uw zaken. ”   De koningin was spoedig overleden en kon het vervolg van deze werken bij het herstellen van de abdij van Glastonbury aan de religieuze geestelijken niet zien. Tot op de dag van vandaag blijven het en zijn instellingen in handen van de seculiere mensen. Hoewel het wettelijk in handen zou moeten zijn van de opvolgers van wijlen Lord Prior, John Nott.

De koningin van Engeland, Elisabeth I, had deze gevestigde zaken bevestigd. Hoewel de koningin zelf de beste toegang had tot de oude bibliotheken, was ze het eens met het lange begrip van de royalty, van de vooraanstaande positie van de Britse kerk. Ze beweerde dat Josephs aanwezigheid in Groot-Brittannië een feit was. Koningin Elizabeth I gaf in 1559 een formeel antwoord aan de rooms-katholieke bisschoppen, daarbij verwijzend naar het zendingswerk van Joseph in Engeland, en zij beweerde dat de Kerk van Engeland dateert van vóór de Roomse Kerk in Engeland. Het was verbazingwekkend dat, hoewel ze een protestantse rivaal was van haar katholieke predacessor, koningin Mary, ze bleef vasthouden aan de orthodoxe leer dat de kerk was gesticht door Jozef van Arimathea.

De vorsten van Engeland hielden vanaf de vroegste tijden de kerk van Glastonbury een sterk punt van de claim van onafhankelijkheid van Rome, en van voorrang onder de orthodoxen.

Het leven van St. Dunstan (909-88), ongeveer 1000 gecomponeerd door een anonieme Saksische monnik, beschreef de kerk als "Nulla hominum arte constructam" (niet gebouwd door mensenhand) maar door Christus Zelf, toegewijd aan Zijn moeder.

Andere exemplaren van deze verslagen zijn te vinden in Bury St. Edmunds en St. Augustines, Canterbury, met de teksten waarin staat dat "de vroegste Britse christenen in Glastonbury een kerk vonden die zonder menselijke tussenkomst was opgericht en door Christus Zelf aan zijn moeder werd onderwezen". William schreef ook dat in bepaalde documenten staat dat 'geen andere handen dan die van de discipelen van Christus de kerk in Glastonbury hebben opgericht'.

De vroege Engelse historicus Gildas schreef beslist in harmonie met deze waarheden, zoals hij in circa 550 n.Chr. Optekende

"We weten zeker dat Christus, de ware Zoon, Zijn licht, de kennis van Zijn voorschriften, aan ons eiland schonk in het laatste jaar van Tiberius Caesar ”(De Excidio Britanniae of On the Ruin of Britain).  

"De oude Britse kerk, door wie er ook plantte, was een vreemde voor de bisschop van Rome en al zijn beweerde autoriteiten. " (Sir William Blackstone, Commentaries on the Laws of England 1765-1769, Vol. IV, p.105.)

Opmerking: Blackstone-lexicons zijn de standaard voor alle rechtenuniversiteiten.

De grote historicus Thomas Fuller schreef:

"... deze [Celtic Culdee] Kerk zonder concurrentie stond hoger dan alle christelijke kerken in de wereld. " (Thomas Fuller, in zijn "The Church History of Britain, from the Birth of Jesus Christ ...")

De bisschop Usher schreef in zijn "Brittannicarum Ecclesiarum Antiquitates": "De Britse Nationale Kerk werd opgericht in 36 n.Chr. 160 jaar voordat het heidense Rome het christendom beleden".

Theodore Martin, van Lvan, schrijft over de geschillen over voorrang in "Disputoilis superDignitatem Anglis it Gallioe in Councilio Constantiano", AD 1517: "Drie keer werd de oudheid van de Britse Kerk bevestigd in het kerkelijk concilie. De Raad van Pisa, AD 141; Concilie van Konstanz, AD 1419; Concilie van Siena, 1423 n.Chr. Er werd gesteld dat de Britse kerk voorrang had boven alle andere kerken, gesticht door Jozef van Arimathea, onmiddellijk na het lijden van Christus. "

Tijdens de vroege kerkenraden werd aangetoond dat de bisschoppen van Groot-Brittannië hun anciënniteit boven alle andere bisschoppen behielden.

In het jaar 314 bevestigen de verslagen van de Kerkraad van Arles deze feiten. De aartsbisschop Restitutus van Londen, aartsbisschop Eborius van York en aartsbisschop Adelphinus van Caerleon waren aanwezig als belangrijkste vertegenwoordigers van de Britse kerk. Vertegenwoordigers van dezelfde aartsbisdommen waren weer aanwezig bij het Concilie van Sardica in Illyrië in 347, en dat van Sulpicius Severus, dat verschillende bisschoppen uit Groot-Brittannië aanwezig waren bij het Concilie van Ariminum (in Italië) in 359 n.Chr.

In de biografie van Augustinus die uit Rome kwam in 596 n.Chr. Om de heidense Saksen te bekeren, wordt ons verteld dat hij het volk van Groot-Brittannië aantrof in de meest pijnlijke en ondraaglijke ketterijen, "Gegeven aan judaïsering, maar onwetend van de heilige sacramenten en festivals van de kerk." Dat wil zeggen, ze hielden de bijbelse sabbat en waren niet op de hoogte van het Romeinse "zondagsfeest". (Mevr. Tamar Davis: "History of Sabbatarian Churches", p. 108. Phila 1851.) ...

Een ander item dat bewijst dat de Culdee-predikanten opvielen in Hebreeuwse praktijken, is dat ze een genealogische erfenis hadden van hun abdijen of priesterlijke jurisdicties. Veel daarvan is duidelijk in "the Welsh Genealogies of Saints". De Culdees hebben de beste documentatie over levitische afkomst aangetoond die de mens kent. (Er staat meer over het erven van autonome abdijen van vader op zoon in onze andere artikelen. Het huwelijk werd beoefend en toch waren de Hebreeuwse zuiverheidswetten streng.)

Culdees, terwijl ze predikanten waren voor de hele kerk van God, beschouwden ze zichzelf nauwelijks als onder een andere buitenlandse bisschop, zowel in Engeland als in het buitenland. Vooral de Culdee abten genoten hiervan op Glastonbury, waar ze sinds Saint Patrick een huwelijkspolitiek voor priesters en abten demonstreerden. Dat is totdat de abdij werd verwoest en Henry VIII zijn nieuwe religie voor Engeland begon.

De Culdees ondergingen veel gevaar vanwege hun overtuigingen, en werden vaak gedood. Ze stonden onder groot gevaar en waren in staat om de versies van de Mozaïsche wet die overal in de christenheid in de gezondheidswetten voorkomen, te handhaven. Met veel moeite hebben ze de sabbat in elke generatie in stand gehouden, en we hebben ze te danken aan de toekomstige generaties van het christendom. Veel gedocumenteerde Culdee-families staan bekend als Zevende-dags Baptisten en Congregationalisten die de vrijheid om de sabbat te houden promootten, tegen alle verwachtingen in en bedreigingen door de regering. Zelfs tegen wetten die de sabbat verbood, vonden ze een manier om deze onder zware omstandigheden te behouden.

Zoals het duidelijkst is uit de vroege Culdee-priesters en latere documenten, geloofden ze in de letterlijke Hebreeuwse sabbat. De Culdees beschouwden zaterdag, de zevende dag van de week, als de enige sabbat van het christendom.

In andere publicaties van onze kerk (OCC) behandelen we 130 andere heiligen uit de eerste paar eeuwen in Groot-Brittannië waarvan bekend is dat ze afkomstig zijn uit de "Oude Kerk" die is opgericht door de heilige Jozef van Arimathea.

Op het concilie van Arles in 314A.D. er was bewijs van een bloeiende Britse kerk. In het daaropvolgende concilie (van Nicea in 325) is het echter de vraag of er Britse bisschoppen aanwezig waren. De redenen hiervoor waren misschien hun problemen met keizer Constantijn en het feit dat de eerste raad die hij bijeenriep in feite een groot deel van de ketterij van Arius had onderschreven. Er was veel ruzie met de keizer onder de orthodoxen.

“Er waren vijf Britse christenen, waaronder drie bisschoppen op de Raad van Arles in 314. Eborius, bisschop van York, Restitutus, bisschop van Londen, Adelfius, bisschop van Lincoln (maar dit is niet zeker aangezien de schrijver Colonia Londoninensium schreef in plaats van Colonia Lindensium), een priester en een diaken ”(Edwards, ibid.) (Vgl. Algemene distributie van de sabbatvierende kerken (nr. 122)).

Leden van de Britse kerk waren nooit bang om afstand te nemen van de anderen, zelfs niet binnen de westerse kerk. In het jaar 359 werd het Concilie van Ariminum in Italië bijeengeroepen door Constantinus, de zoon van Constantijn, om, net als de voorgaande, een beslissing te nemen over de Arische controverse, waarvoor de keizer zelf gunstig was. Sulpitius Severus vertelde dat er vierhonderd bisschoppen van de Westerse Kerk bijeen waren en voegde eraan toe: 'Voor allen ... de keizer had bevolen provisies en benoemingen te geven. Maar dat werd door de Aquitanen, Galliërs en Britten als ongepast beschouwd; en omdat ze het keizerlijke aanbod afwezen, gaven ze er de voorkeur aan op eigen kosten te leven. Alleen drie uit Groot-Brittannië maakten vanwege armoede gebruik van de openbare gift nadat ze de bijdrage van de anderen hadden afgewezen; gezien het gepaster om de schatkist te belasten dan individuen "(Sulpitii Severi Historiae, l. Ii, c.55).

Hoewel de rest van de westerse kerk verenigd was, was Groot-Brittannië niet bang om op te staan. Deze drie lieten zien in welke uitersten ze bereid waren te verduren om de onafhankelijkheid van de Britse Culdee-kerk te bewijzen. Dit verzet hield zelfs stand tegen een van hen, keizer Constantijn met zijn Britse afkomst via zijn moeder Sint-Helena was van het Koninklijk Huis van Juda. Toch weigerde de Keltische kerk door de jaren heen hun praktijken te onderwerpen aan het nieuwe bijgeloof van de feesten, en klampte zich vast aan de oudere feesten en de ware sabbat.

"Gedurende verschillende generaties, met de dwalingen die in die tijd de overhand hadden in de kerk van Rome, schijnen zij (de vroege Keltische kerk) helemaal niet besmet te zijn geweest." (Smith's Life of Columba, p.114)

In het Domesday-boek wordt Glastonbury Abbey Domus Dei genoemd "Het huis van God". It is catalogued as twelve hides of lands which have never paid tax. These lands were given by the British High-king Arviragus to Joseph and his companions, free from tax (among numerous other rights) in perpetuity. This has been upheld, reaffirmed and defended by numerous successive governments, foreign nations and church councils.

Wist u Glastonbury Abbey vier keer zo groot was als de kathedraal van Constantinopel?

In the Domesday Survey completed in 1088AD, the Abbey with it’s original twelve hydes is listed as the “Domus Dei” (House of God) and Secretum Domini (Secret of our Lord). No other church grounds in the Domesday shared that distinction. 

Over de hele wereld kreeg het verschillende titels, zoals "het tweede Rome", "de meest heilige grond op aarde", "het heilige eiland", "het moederland", "de oude kerk", "de moeder van de heiligen". , ‘De bakermat van het christendom’, ‘Gebouwd door de handen van God zelf’"De bron en oorsprong van alle religie", "gebouwd door de handen van Christus zelf (- Augustinus 'eigen erkenning)'.

Terwijl een groot deel van de rest van de kerk het celibaat beoefende en de ambten van hun priesterschap electoraal waren, hadden de Culdees een heel andere benadering. Bij de Culdees bleef het erfelijk. We hebben een boekje over dit onderwerp in de serie over Hebreeuwse zuiverheid binnen de Keltische kerk, waar we de Hebreeuwse praktijk van gehuwde kloosterlingen en geestelijken bespreken. Hoewel sommigen integreerden met het benedictijnse kloosterleven, was dat meer een uitzondering, en deze waren in de eerste plaats ook niet hun hele leven celibatair. Deelnemen aan een benedictijnenabdij werd gedaan door Culdees die klaar was om met pensioen te gaan. De meesten waren getrouwd en hadden veel kinderen. De Culdees hadden een hoge zuiverheidsstandaard voor als het hun beurt was om te dienen, om tenminste de dag ervoor niet in de buurt van vrouwen te zijn. De feiten met betrekking tot deze huwelijken kunnen we aantonen in enkele van de meest bekende Culdean-kerken (van Schotland en Ierland):

"net als de priesters onder de wet (levieten), werden ze opgevolgd door erfenis ',' in de kerk van Saint Andrews kwamen de Culdees erfelijk in het ambt '' De Culdees van Ierland oefenden ook erfopvolging uit, het bisdom Armagh kon vijftien generaties. " (Uit Jamiesons "Ancient Culdees" Hoofdstuk 2)

Van Jeremia de profeet en Baruch de schriftgeleerde is ook goed gedocumenteerd dat ze het eerste oorspronkelijke priesterschap hebben opgericht dat de heilige Jozef (en zijn opvolgers) gemakkelijker konden bevorderen en vervolmaken.

Niet alleen deze, maar zelfs Paulus de Apostel werd op grote schaal door tal van autoriteiten opgetekend om in Groot-Brittannië te hebben geëvangeliseerd.

Merk op dat we meer diepgaande artikelen hebben over de historiciteit van Jozef van Arimathea in Glastonbury. Sommige boeken zijn ook gratis online beschikbaar, zoals die van Jowett "Drama of the Lost Disciples". Informeer voor meer details.

Enkele van de grote werken hierover zijn zoals Capgrave's "De Sancto Joseph in Aramathia;" De Magna Tabula van Glastonbury, bij Haworth Castle; Heame's "John of Glastonbury;" Bede's "Kerkgeschiedenis"; Gildas en Geoffrey van Monmouth, onder vele anderen, in het bijzonder 'Glastonbury, The Mother of Saints', door eerwaarde L. Smithett Lewis; Hewins "Royal Saints of Britain;" Rees '"Welsh Saints, van onze eigen tijd." En in meer actuele boeken en artikelen voor onze tijd, zoals gepubliceerd door de Orthodoxe Kerk van de Culdees, zoals te vinden op www.celticorthodoxy.com.

Saint Columba, de Culdee

Saint Columba, de Culdee, in navolging van zijn landgenoten St. Patrick en St. Bride, maakte van Glastonbury zijn hoofdkwartier voor een bepaalde tijd (volgens Malmesbury). Zijn effecten op Glastonbury zijn duidelijk met de twee kapellen in de buurt, naar hem genoemd (of zijn opvolger Columbanus). Omdat hij de Culdee, Ierse en Engelse koninklijke afstammeling was, en apostel in Europa, was zijn hoofdkwartier ongetwijfeld in Glastonbury voordat hij naar Iona verhuisde.

Bij zijn sterfbed waren zijn laatste woorden uitsluitend het respecteren en eren van de sabbat van YAHWEH op zaterdag. Op zijn laatste momenten herhaalde hij dat zaterdag de zevende dag van de week de sabbat was. Dit is door tal van bronnen vastgelegd.

De regel van Sint Columbanus

De kloosterregel van St. Columbanus heeft verschillende vermeldingen van de sabbat als een gewoon onderdeel van de litugie. Er staat op de meeste heilige dagen, zoals "de dag des Heren" en "De sabbat", dat er driemaal zoveel Psalmen worden gezongen.

In het 10e hoofdstuk van zijn heerschappij staat over de perfectie van de monnik:

"Als hij dat wenst, laat hem dan het offer van de dag des Heren op de dag van de sabbat voorbereiden; als de wassingen voorbij zijn, moeten de priesters veranderen, als het mogelijk is, maar laten de diakenen hun juiste dienst verrichten, hetzij voor of na de vermaning. "

 

Dit betekent dat ze, als ze dat willen, de gewone christelijke diensten van de dag des Heren op de zaterdagsabbat vieren.

Historisch verslag over Culdee "primitieve" christenen

In "Dialoog op de dag des Heren", p.189. Gepubliceerd in Londen: 1701. Door Dr. TH Morer (Kerk van Engeland): “De primitieve christenen hadden een grote eerbied voor de sabbat en brachten de dag door met toewijding en preken. En het valt niet te twijfelen, maar zij hebben deze praktijk afgeleid van de apostelen zelf, zoals blijkt uit verschillende geschriften voor dat doel. Saint David, bisschop van Wales

SAINT DAVID, van Menevia Wales werd ingewijd door John III, bisschop van Jeruzalem. Saint David als de eerste die aan de kerk in Glastonbury toevoegde sinds de vlechtkerk die Jezus had gebouwd. Dit is door de lijnen van St. James de Rechtvaardige, en bisschoppen van Jeruzalem, hij trad in de voetsporen van de vele apostelen die naar Glastonbury verhuisden. Jozef van Arimathea was slechts één grote priesterlijke leider van Jeruzalem die er zijn toevluchtsoord en laatste rustplaats van maakte. 

Jakobus werd de eerste bisschop van Jeruzalem gemaakt, zoals erkend door alle apostelen (zie Handelingen 14: vs 12 en 19). De kerk heeft haar band met Jeruzalem voortgezet, dat lange tijd als ons patriarchaat werd beschouwd."

Niets wordt als Keltischer beschouwd dan de Welsh. De bloem van de Keltische cultuur is opgenomen in de Welshe Triaden, hun genealogie van heiligen enz. Welshe priesters hebben hun genealogieën millennia lang zorgvuldig opgetekend om te bewijzen dat ze van de Levieten afstammen. Inheems Welsh hebben geen vertalingen nodig als ze uit originele Hebreeuwse teksten lezen. De talen lijken genoeg op elkaar.

Hierin probeer ik het record recht te zetten dat werd geleerd dat Joseph de kerk in Glastonbury had opgericht lang vóór de graallegendes uit de 12e eeuw. Ik zal voor u citeren uit talrijke gezaghebbende historische gevestigde posities die in elke generatie in het hele westerse christendom zijn bekleed. Ik ga veel van het bewijs aantonen dat het als feitelijke aangelegenheid werd beschouwd (ver buiten de graallegendes, en heel ver daaraan voorafgegaan) dat Jozef van Arimathea inderdaad de eerste kerk in Glastonbury had gesticht. De records gaan door de eeuwen heen als sterk gezaghebbend.

Er zijn duizenden geschriften en boeken beschikbaar die tot in detail bewijzen dat Jozef van Arimathea de stichter was van de kerk uit de eerste eeuw in Glastonbury. Dit artikel is echter meer een weerlegging tegen degenen die ten onrechte hebben beweerd dat de allereerste vermelding van Joseph die Glastonbury oprichtte binnen de Tempeliersgraallegendes lag.

Onze kerk probeert te begrijpen hoeveel "zogenaamde historici" de talrijke 4e-eeuwse (en eerdere) verslagen van Jozef van Arimathea in Glastonbury hebben gemist (of overgeslagen). Sommigen denken dat dit grove nalatigheid is geweest, anderen incompetentie. Er zijn echter mensen die denken dat dit een veel diepere samenzwering is waarmee de oorspronkelijke en ware orthodoxe kerk van Christus wordt aangevallen, in tegenstelling tot de fundamenten van onze apostolische oorsprong. Het mag echter niet zo ver pijn doen, het is nog steeds een gebied van opbouw om te weten dat alles waar is. Het is van een veel bredere opbouw. Men is het er algemeen over eens dat degenen die dit verhaal beperken, mogelijk ook enkele van de sterkste bewijzen verminderen dat Christus de aarde had bezocht.

De geldigheid van deze voornamelijk 1e-4e eeuwse manuscripten werd werkelijk door de hele wereld erkend. In veel perioden werden de geschriften beschermd als canoniek en moesten ze bij de 4 evangeliën worden gevoegd.

Sommige activistische zogenaamde geleerden willen dat je in het duister tast over deze feiten en punten, terwijl ze hun agenda pushen om te zeggen dat het verhaal van Jozef op Glastonbury beperkt was tot een Tempelierslegende of "Mythe".

De westerse rooms-katholieke kerk is ook gedwongen de geldigheid van deze documenten uit het begin van de 4e eeuw zo vaak toe te geven. In ten minste vijf kerkenraden (Pisa 1409; Constance 1417; Sens 1418; Sienna 1424; en Basil 1434) werd onderbouwd dat de Britse kerk de oudste kerk is buiten de Bijbelse landen; met de verklaring van het Concilie van Basilius in 1434, "De kerken van Frankrijk en Spanje moeten in punten uit de oudheid en voorrang geven aan die van Groot-Brittannië, aangezien deze laatste kerk werd gesticht door de heilige Jozef van Arimathea onmiddellijk na het lijden van Christus."

Baronius, een kerkhistoricus uit de 16e eeuw, nam geen blad voor de mond in zijn "Kerkelijke Annalen", toen hij de heilige Jozef afschilderde die in 35 n.Chr. Arriveerde in Marseille, Frankrijk, en toen het kanaal was overgestoken naar Groot-Brittannië. Zoals hij schreef:

In dat jaar (35AD) werd de genoemde partij blootgesteld aan de zee in een schip zonder zeilen of roeispanen. Het vaartuig dreef uiteindelijk naar Marseille en ze werden gered. Vanuit Marseille trokken Joseph en zijn gezelschap naar Groot-Brittannië en na daar het evangelie te hebben gepredikt, stierf hij.

De bijbel zelf vermeldt duidelijk de evangelisatie van Paulus die deze regio op hetzelfde moment bezocht. Later omvat het laatste evangelie van Handelingen (dat tegenwoordig in de meeste versies is weggelaten) Paulus 'aankomst in Groot-Brittannië. Paulus vertelde met gemak dat hij Spanje bezocht, alsof het een vaste route was van zijn inspanningen. Zoals opgetekend in de bijbel, het boek Romeinen hoofdstuk 15, vers 24 en 28. Dit komt overeen met de talrijke andere verslagen, zoals over Jozef van Arimathea, Philip, Aristobulus en talloze andere heiligen uit de eerste eeuw die Judea hadden verlaten om de kerkbasis in Glastonbury, Engeland.

nam geen blad voor de mond toen hij deze vele gezaghebbende verslagen citeerde, met zijn conclusie:

Laten we eens ingaan op enkele van de belangrijkste documenten waarnaar deze orthodoxe leiders verwezen:

Het pseudo-evangelie van Nicodemus (Evangelium Nicodemi), in sectie "Handelingen van Pilatus" , authentiek verklaard tot ten minste de 4e eeuw, terwijl verschillende geleerden (zoals Tischendorf) beweren dat het een geschrift uit het begin van de 2e eeuw is.

Het evangelie van Nicodemus (Evangelium Nicodemi), of "Handelingen van Pilatus" , werden vanaf de 4e eeuw tot recente tijden beschouwd als gelijkgesteld met de canonieke evangeliën. In sommige delen van de wereld werd het samen met de andere vier evangeliën bewaard als een 5e evangelie, zoals in Zweden en Engeland.

Sommigen willen zeggen dat slechts enkele 12e-eeuwse geleerden de eersten waren die over Jozef van Arimathea in Groot-Brittannië schreven. Dus zoals u kunt zien, is niets minder waar. Het is zo stevig verankerd.

De vermeldingen van Joseph die de Glastonbury-kerk stichtte door John van Glastonbury en Willem van Malmsbury waren rechtstreeks citaten uit het alom gewaardeerde historische document, het Evangelie van Nicodemus (of Handelingen van Pilatus). Sommigen beweren dat het geen geschrift uit de eerste eeuw is, maar niemand is het daar niet mee eens dat het vanaf de 4e eeuw op grote schaal werd gebruikt als een bijna 'canoniek' evangelie. Het is algemeen aanvaard dat keizer Theodosius het originele manuscript uit de raadskamer van Pilatus in Jeruzalem heeft blootgelegd.

We hebben echter zo veel nepgeleerden als zulke ijverige activisten om deze bewijzen te verwijderen dat God Zijn verbondsvolk en Zijn woord heeft bewaard. Ze bladeren recht door deze meest absolute feiten, en schrijven leugens dat er vóór de 12e eeuw in Groot-Brittannië geen geschriften waren over Jozef van Arimathea. Dergelijke fraude moet in de rechtbank worden vervolgd wegens laster van de ware kerk!

Het Melchini Fragmentum was ook goed afkomstig. Geschreven door de Welshe bard Myrddin (Melkinus Avalonius / Maelgwyn van Llandaff) in de 5e eeuw. Hij was de heer van Anglesey en Snowdonia, en oom van St. David van Wales, die zijn rijk afzwoer om monnik te worden. Hij heeft deze woorden achtergelaten: 'Jozef van Arimathea, de nobele decurion, ging zijn eeuwige slaap binnen met zijn elf metgezellen op het eiland Avalon'.

“Joseph ab Arimathea nobilis decurio in insula Avallonia cum xi. Sociis suis somnum cepit perpetuum et facet in meridiano angulo lineae bifurcatae Oratorii Adorandae Virginis. Habit enim secum duovascula argentea alba cruore et sudore magni prophetae Jesu perimpleta.”–Thick vellum Cottonian Library(British Museum) MS., quoted also by Usher, “Melchini Fragmentum.” Joseph of Arimathaea is by Eastern tradition said to have been the younger brother of the father of the Virgin Mary. The records of Glastonbury, as cited by Malmesbury and others, preserved the genealogy of his descendants in Britain:- “Helias nepos Joseph genuit Josua, Josua genuit Amminadab, Amminadab Castellor,” 8:c.–“Historia de Glastonbury.”<

Maelgwyn van Llandaff rond het jaar 450, was hij heer van Anglesey en Snowdonia, en oom van St. David van Wales, die zijn rijk afzwoer om monnik te worden. Hij heeft deze woorden achtergelaten: 'Jozef van Arimathea, de nobele decurion, ging zijn eeuwige slaap binnen met zijn elf metgezellen op het eiland Avalon'.

John of Glastonbury en William of Malmesbury hadden toegang tot de enorme bibliotheken van Glastonbury Abbey (groter dan Constantinopel) die later werden verbrand door Henry VIII. Ze hadden de genealogie van koning Arthur gekopieerd, terug naar Jozef van Arimathea als,

Helaius, Nepos Joseph, Genuit Josus, Josue Genuit Aminadab, Aminadab Genuit Filium, qui Genuit Ygernam, de qua Rex Pen-Dragon, Genuit Nobilem et Famosum Regum Arthurum, per Quod Patet, Quod Rex Arthurus de Stirpe Joseph afstammen.

De koningin van Engeland, Elisabeth I, had deze gevestigde zaken bevestigd. Hoewel de koningin zelf nog recentelijk toegang had tot die enorme bibliotheken van Glastonbury, was ze het eens met het lange begrip van de royalty, van de vooraanstaande positie van de Britse kerk. Ze beweerde dat Josephs aanwezigheid in Groot-Brittannië een feit was. Koningin Elizabeth I gaf in 1559 een formeel antwoord aan de rooms-katholieke bisschoppen, daarbij verwijzend naar het zendingswerk van Joseph in Engeland, en zij beweerde dat de Kerk van Engeland dateert van vóór de Roomse Kerk in Engeland.

http://www.lundyisleofavalon.co.uk/godsetc/vespasian.htm

De vroege Engelse historicus Gildas schreef beslist in harmonie met deze waarheden, zoals hij in circa 550 n.Chr. Optekende
'We weten zeker dat Christus, de ware Zoon, in het laatste jaar van Tiberius Caesar Zijn licht, de kennis van Zijn voorschriften, aan ons eiland schonk' ( De Excidio Britanniae of On the Ruin of Britain ).

 

militie templi iurisdictiones gothorum imperii: More and more Scholars Agree the Glastonbury St Joseph history is valid, and not just a “grail legend” (gothiantemplar.blogspot.com)